Even zoeken is het wel naar het huis van Barbie Bangkok-drummer Laurens Smagghe in Gent. Bij aankomst zijn de heren nog druk in overleg met de ontwerper over de typografie die op de merchandise gebruikt gaat worden. Maar nadat de eerste knopen daarover zijn doorgehakt kan het interview beginnen met de kern van de band: Laurens zelf en Tom Goethals, de zanger van Barbie Bangkok. Tom kijkt duidelijk vermoeid. Op de achtergrond klinkt een rustige plaat en ligt een kat te slapen. Het is weer eens iets anders dan een kleedkamer, hotelkamer of café, waar doorgaans de meeste interviews met muzikanten worden gehouden.
Tom verontschuldigt zich direct voor zijn moeheid, die te wijten is aan zijn dagelijkse bezigheid: hij is postbode in Gent waardoor hij voor dag en dauw op moet. Tja, tot zover de glamour van het rockbestaan in België. Ik val maar meteen met de deur in huis en vraag hoe ze toch aan die ietwat aparte bandnaam komen? Tom: ‘Je kunt het natuurlijk op allerlei manieren interpreteren zoals de Barbie die staat voor het Westen (kapitalisme) en Bangkok uit het Oosten, maar dat is het allemaal niet. Het is gewoon een woordspeling op Herbie Hancock.’ Laurens: ‘Het klinkt gewoon wel oké en als je het één keer hoort dan blijft het wel hangen, al hebben we er wel sterk over gedacht om onze naam met deze plaat de naam te veranderen in Tom and Larry – een nummer op het album. (Lachend) Maar die mega fanbase in Gent kunnen we natuurlijk ook niet verloochenen, dus hebben we het maar bij Barbie Bangkok gehouden.’
mij=Interview: Nathalie
Die fanbase had de band dus al vóór de nieuwste plaat People and Geometry. Je zou namelijk kunnen denken dat dit hun eerste wapenfeit is. Niets van dat alles. Barbie Bangkok deed in 2004 mee aan de Humo's Rock Rally, maakte net daarvoor de EP Oh My God en verdween daarna van het podium. Laurens vertelt: 'In 2004 zijn we wel al aan de pre-productie begonnen van de plaat, maar dat verliep heel traag en we waren ook erg aan het zoeken naar welke stijl we nu wilden. Die EP is veel meer rockgericht dan wat we nu doen. We hebben toen nog wel gewoon live gespeeld en Tom werd in die periode ook vader dus daar was hij even druk mee. In 2006 zijn we dan langzaam begonnen met het opnemen van de plaat, in de studio van Frans Hagenaars in Amsterdam. Die opnames waren dan ook niet een volledige week aan een stuk, maar iedere keer een paar dagen dus we hebben effectief maar een maand in de studio gezeten over een periode van twee jaar. Dat heeft ook een voordeel gehad, want toen we de nummers na een tijdje beluisterden merkten we dat we ze nog niet beu waren – wat natuurlijk een goed teken is. Er zijn ook twee oude nummers bewerkt voor People And Geometry, zo is “Hold On” van de EP “New Delhi” geworden.
Het album klinkt zoals jullie zelf al zeiden anders dan de EP, waarom hebben jullie gekozen voor een complete andere sound? Tom legt uit: 'Eh … omdat we iets anders wilden, en ik luisterde zelf ook naar hele andere dingen. Ik wilde meer nummergericht maar toch eenvoudig gaan werken. In de periode dat ik die nummers schreef was ik volledig geobsedeerd door de Talking Heads, en dat is er licht ingesijpeld.' (lacht). Heeft producer Frans Hagenaars veel invloed gehad op de uiteindelijke sound op het album? 'Zijn ruimte en materiaal klinkt heel specifiek dus dat hoor je wellicht terug. En als we het niet eens waren binnen de band dan heeft hij wel knopen doorgehakt, maar hij is niet iemand die snel zegt: die strofe zou ik daar niet doen, of dat refrein moet anders, daar was hij niet zo mee bezig. Maar het moest natuurlijk wel een perfect eindresultaat zijn.'
Ondertussen is Tom bijna ingedut. Al wordt dat natuurlijk meteen ontkend. Als ik de mannen meedeel dat ik sinds ik de eerste keer het album beluisterde een begin-jaren-tachtig-Nederlandse sound ontwaar die ik niet kan thuisbrengen, wordt er daar nog even over doorgepraat. We zijn er gezamenlijk wel over uit dat het niet Doe Maar is. Al meldt Laurens wel terloops op dat hij Doe Maar vorig jaar op Werchter Boutique zag en hij zeer onder de indruk was van het optreden, zowel technisch als muzikaal. Tom wil ook wel kwijt dat hij vindt dat er in het verleden teveel neergekeken is op de muziek uit de jaren tachtig: 'Ik heb zelf meer moeite met de muziek uit de jaren negentig eigenlijk.' Al spreekt hij zichzelf daarna meteen weer tegen, dus wordt de hulp van Laurens ingeroepen. Laurens: 'Och ja, in de jaren negentig was er een revival van de muziek uit de zeventiger jaren en nu is dat weer meer de tachtiger jaren. Maar eigenlijk was ik toch wel zeer fan van de grunge in de jaren negentig. Ieder tijdperk heeft wel goede en minder goede muziek.' Wie het album luistert, hoort nogal wat koebellen voorbij komen, is er inmiddels al sprake van een koebelverbod? Laurens: (lacht) 'Nou … één keer bij een optreden had er wel iemand moeite ermee maar voor de rest eigenlijk niet.' Tom grinnikt: 'Eigenlijk is het pure luiheid dat we die koebel zoveel gebruikt hebben op het album. Het lag het dichtst in de buurt en hey er zijn ook veel gitaren te horen op albums. Je opmerking is eigenlijk zeer denigrerend ten opzichte van de koebel, mocht het instrument gevoelens hebben dan zou hij dat wel jammer vinden, denk ik.' Laten we het dan maar over de kwinkslag in de teksten hebben.
Op het eerste gehoor lijken de teksten allemaal zeer leutig, maar zit er niet toch stiekem een diepere betekenis achter? Tom vertelt: 'Dat klopt wel ja, teksten schrijven is wel moeilijk. Als Engels je moedertaal is kun je daar gemakkelijk een verhaal in vertellen, maar bij mij is dat meer beeldend en toffe zinnen al vertel ik toch wel iets, maar het is lastig uit te leggen. Ik luister zelf ook wel naar teksten maar niet zeer aandachtig, al is iemand als Bob Dylan natuurlijk wel zeer straf. David Byrne gebruikt dan weer wat meer bizarre teksten en dat vind ik wel leuk gedaan. Maar oké, de Talking Heads hebben het wel plots verloren, bijTrue Stories was het op een paar nummers na wel een beetje gedaan. De weg die ze hebben afgelegd is wel interessant, in het begin meer die punk-attitude en dan drie platen later was het meer funk. “Burning Down The House” vind ik een superleuk nummer en (Tom zet een nummer van de Talking Heads in) hoe gaat het ook weer? Ik zou dat toch moeten weten als fan.'
Op dit moment is het wel handig om een interview bij een muzikant thuis te doen, want meteen wordt het vinyl achter ons geraadpleegd. Na een korte speurtocht blijkt het om “Once In a Lifetime” te gaan. Tom tegen Laurens: 'We gaan bij de volgende plaat wel eens wat meer aandacht aan de titels van de nummers besteden.' Laurens lacht: 'Zou je denken dat dat de reden is dat de plaat nog niet een instant succes is geworden?' Tom vertelt: 'Er zit wel een idee achter de titel van het album People And Geometry, je kunt de mens vergelijken met een meetkundig figuur, (droog) Laurens is meer een driehoekmens en ik een trapeziummens, ieder heeft zijn bepaalde karaktereigenschappen' Laurens: 'Er zit ook wel een beetje dezelfde gedachte als de naam Barbie Bangkok achter. Hetzelfde eigenlijk als bij die Suske en Wiske-titels (de zogenaamde alliteratie-red.), het hoeft niets te zeggen maar het klinkt grappig. Het titelnummer was overigens de teaser die we voor deze plaat uitbrachten in België maar dat nummer heeft weinig gedaan.' Tom: 'Achteraf bezien vind ik de tekst van het nummer ‘when you are 25 the hardest thing is staying alive' eigenlijk wel één van de slechtere.' Laurens vult aan: 'Al kunnen de mensen die het nummer voor het eerst horen zich er het gemakkelijkst mee vereenzelvigen. De tekst is duidelijk, het is wat het is en dat spreekt het publiek toch wel aan. Bij een nummer als “Firetruck” moet je even nadenken over de tekst'
Als we nu toch in de stripboeken zitten, ik laat de heren weten dat “Don't Catch No Light” me aan een Lucky Luke-sound doet denken. Laurens: 'Het heeft inderdaad wel wat weg van country, we hebben getwijfeld of we dat nummer op de plaat moesten zetten, omdat het wel verschillend is van de rest van de nummers.'
Vervolgens krijg ik nog een geschiedenisles als ik naar de betekenis van “Altamira” vraag. Tom legt uit dat dat grotten in Spanje zijn waar oeroude rotstekeningen zijn gevonden. 'En ik vond dat het wel paste bij het tempo van het nummer. Oké ik moet het toegeven, het klonk ook wel zeer gewichtig om dat in een nummer te gebruiken.' “Hot And Trendy” daarentegen gaat over de socialites in de wereld? Tom: 'Het gaat eigenlijk over de mensen die het net niet gemaakt hebben, die op het randje van de marginaliteit leven.'
Als laatste vraag ik nog naar de hoes van People And Geometry, die toch op zijn minst gezegd apart te noemen is. Wat is het verhaal achter het paard? Tom grijnst vet: 'Dat gaat natuurlijk over onze mannelijkheid. Al weet ik niet zeker of het misschien wel een merrie is.' Laurens: 'Hij wilde eerst een pony, maar daar hebben we hem uit kunnen praten. Och ja, het werd al ergens aangeduid als een lelijke hoes, maar alles is wel al eens gedaan.' Tom:'Qua marketing moeten we nog wel wat leren.' Laurens: 'Liever een slechte recensie in de Mojo, dan geen.' Waarop Tom droog vraagt, wat ze dan wel in de Mojo over Barbie Bangkok geschreven hebben. Laurens lacht: 'Eh, niets.'
Barbie Bangkok speelt live met zijn vijven en hoopt deze zomer nog op festivals te staan in Nederland.