Het schijnt dat het door de problemen bij Steamhammer/SPV ook rommelt op de burelen van Inside Out. Spock’s Beard probeert haar nieuwe cd via voorinschrijving te financieren, Pain of Salvation heeft het over vertraging bij de release en annuleerde een Amerikaanse tournee die ze samen met Dream Theater en Beardfish zouden doen. Dat klinkt als zwaar weer in mijn ogen. Het is tussen al die doemberichten dan ook prettig om te constateren dat er ondertussen toch gewoon keigoede platen verschijnen op hun huislabel. Beardfish heeft namelijk met hun nieuwe cd Destined Solitaire dan wel een album afgeleverd dat een hele lange zit is met zijn dik vijf kwartier, het zijn wel vijfenzeventig zinderende minuten voor wie houdt van classic symfo met een knipoog. Aan het lijf van Beardfish geen neo-prog-polonaise. Deze Zweedse geweldenaars grijpen lekker verder terug naar vroegâh toen progrockers nog in jurken riepen en omringd werden door 88 orgels, gitaren met vier halzen en drumstellen waar je de Afsluitdijk mee kunt vervangen. Contemporary progressive rock schijnt dat dan deftig te heten. Maar het fijne aan Beardfish is dat ze het allemaal niet zo bloedserieus brengen als vroegâh gebeurde en de invloeden (en humor) van Frank Zappa er doorheen fietsen. Maar ook niet schuwen de grunt van Opeth‘s Mikael Äkerfeldt of een trekzaksolo van stal halen. Waarom zou het relatief korte “In Real Life There Is No Algebra” niet ondergronds gewoon een hitje worden? Maar ik vrees dat het daarvoor net iets teveel classic is. En waarom speelt zo’n band niet gewoon op Lowlands? Heb je eindelijk eens een verrassende band die zonder twijfel zal overtuigen. Wie ze aan het werk zag in het voorprogramma van The Tangent weet dat deze jongens met gemak een tent vol indiekids om zijn vinger kunnen winden. Gewoon op een podium met die kekke Erebus-acts. Kom ik ook weer eens buurten in de polder…
mij=Inside Out / CNR