Devon Sproule – Don't Hurry For Heaven

Vandaag wil ik het allereerst eens over chocoladerepen hebben. Je hebt diverse soorten: puur, melk, witte, combinaties van melk, nootjes of amandelen en je hebt de diverse nep chocoladerepen oftewel de candybars. Veel candybars vind ik niet te pruimen, vooral omdat ze veel te zoet en gemaakt zijn. Ik ben wel fan van de pure chocoladerepen, maar die zou je af kunnen doen met ‘snel wat saai’. Melkchocola vind ik te zoet en witte chocolade af en toe wel eens lekker. Het meest bijzonder en ongewoon zijn de melkchocoladerepen waaraan nootjes of iets dergelijks zijn toegevoegd. Als je de liedjes op Devon Sproule‘s vierde album Don’t Hurry For Heaven af zou moeten zetten tegen die diverse repen dan liggen deze het dichtst bij die laatste. De basis (puur) is alt.country, maar er zijn zoveel andere wegen waarvan gesnoept wordt: singer-songwriter (ligt wat voor de hand), jazz, lo-fi, folk en reggae (ligt minder voor de hand). De 27-jarige Amerikaanse draait er haar hand niet voor om. Haar stem is melodieus en volgt een eigen lijn bovenop de muziek van haar begeleiders waaronder singer-songwriter Paul Curreri die behalve als muzikant (gitaar, piano en vocalen) ook nog eens voor de prima basale productie tekende. En om het feest voor hem compleet te maken is het hem ook nog gelukt om met haar in het huwelijksbootje te stappen. De liedjes van Sproule vinden hun kracht in details die gedurende het draaien worden vrijgegeven: alsof de nootjes in de reep steeds van smaak veranderen.

mij=Tin Angel / Sonic