Nooit van gehoord, van deze Hybrid Children. Vreemd, want deze plaat schijnt al de achtste release van deze Finnen te zijn, sinds 1993. Er zijn bands die voor minder de pijp aan Maarten geven… Het mooie aan Scandinavische rockbands is dat ze zo vaak zo verdomd goed zijn. Raadsel waarom, maar waar het bij de Amerikanen vaak stuk loopt op te veel poses en theater is het bij de vodkadrinkers uit het koude noorden veel vaker menens. Beste voorbeeld: natuurlijk de Hellacopters ten tijde van hun eerste twee platen. Ook: de Backyard Babies (ja, nu niet meer, maar toch. De plaat “Total 13”, wauw!). Maar onlangs liep ik weer zo”n band tegen het lijf: Mind Of Doll. Bij de BYB komt Hybrid Children nog het meeste in de buurt. Smerige, sleazy rawk met een flinke dosis eighties glam. Natuurlijk kunnen ook deze Finnen het niet laten: een down tempo “emotionele” rocker op de plaat zetten. Twee zelfs: “Fire Always Burns In Us” en “Out In The Wasteland”. En een titel als “Dancing On Roses” is natuurlijk ook om kippenvel op verkeerde plaatsen van te krijgen. Maar toch; toch is dit tof. Waarom? Omdat het ergens toch weer bewonderingswaardig is. En misschien omdat ze tegen elke goede raad in blijven doen waar ze zin in hebben: ze zijn immers al 16 jaar bezig. Ik moest even denken aan de fantastische film The Wrestler, met Mickey Rourke als afgeserveerde showworstelaar “The Ram” in de hoofdrol. Rourke beweert in de film: “It all was good, until that Cobain-dude ruined it all. Nineties sucked!” Hybrid Children moest na deze scene niet een beetje lachen, zoals jij en ik. Nee, ze knikten instemmend.
mij=Wolverine / Soul Food / Sonic