Er is meestal wel wat met Iggy Pop-albums: de productie is te geforceerd modern, de composities liggen wat teveel voor de hand of de liedjes zijn qua onderwerp voor een man op leeftijd toch wel twijfelachtig. Zijn laatste album met The Stooges vond ik persoonlijk nog wel te pruimen. Maar nadat ik las dat na de dood van Ron Asheton de man gewoon vervangen zou worden en het circus kennelijk verder zou gaan, geloofde ik niet dat er ooit nog iets fatsoenlijks op plaat uit zou komen van Pop. Hij leek mij voor eeuwig veroordeeld tot het podium waar hij altijd tot zijn recht komt. Ik was dan ook verrast dat er een album uitkwam met nota bene een Franstalige titel Préliminaires. Het album is gebaseerd op het boek La possibilité d’une île (De Mogelijkheid van een eiland) van Michel Houellebecq en Préliminaires verschilt van Pop’s andere werk. Aanvankelijk verwacht ik na de opener “Les Feuilles Mortes” dat Pop zich toegelegd had op wat saaie chansons, maar de Franstalige nummers zijn beperkt in aantal en het latere “Je Sais Que To Sais” is inclusief zuchtmeisje een stuk prettiger dan de opener. Een song als “I Want To Go To The Beach” ligt op het niveau van de meeste songs van een van mijn lievelings Pop-albums: American Caesar. Opvallend is een lied als “King Of The Dogs” dat volgens mij best van Tom Waits had kunnen zijn en eigenlijk niet des Pop is, maar van mij mag hij. Gerockt wordt er uiteraard ook wel, zoals in “Nice To Be Dead”. Fijn is ook het The Doors-achtige “A Machine For Loving”. De productie van Hal Cragin is prima, de meeste liedjes liggen niet teveel voor de hand en de onderwerpen zijn volwassen, maar ik heb toch wat te zeuren. Ik vind dat Préliminaires wat teveel alle kanten opgaat, af en toe wat inzakt zonder dat Pop nu zijn punt maakt. Toch is het een alleraardigste plaat, die ik zeker nog eens zal opzetten en mij ieder geval weer de hoop dat er ooit nog een geweldig Pop-album uit zal komen, want de ingrediënten zijn aanwezig.
mij=Virgin / EMI