Een elpee uit 1970, uitgebracht op cd in 2009? Dat moet wel een uitgave van Erebus zijn! Japanse psychedelische rock dit keer, en eigenlijk lijkt daar alles al mee gezegd. Toch maar luisteren. En voor ik het weet zweef ik, als verdoofd door opiaten, boven surrealistische landschappen. Een stem zingt me keer op keer de mantra ‘Da-ma-sie-jen’ toe. Geen idee wat dat betekent, maar de trip bevalt me wel, dus wat maakt het uit? Zo nu en dan hoor ik een verdwaalde solo op akoestische gitaar, maar voordat ik die kan vastgrijpen zijn de klanken alweer weggezakt in de psychedelische oersoep waarin ik nu zo langzamerhand verdrink. En steeds weer hoor ik het… da-ma-sie-jen… da-ma-sie-jen… het moet toch iets betekenen? Nou is mijn radar voor overal aanwezige verborgen boodschappen onlangs al tot ongekende hoogte gestuwd door de uitzending van, kom, hoe heet die film over Da Vinci met al die cijfertjes, ehhh.. het is zo moeilijk je gedachten erbij te houden onder invloed van die verrekte Japanse drugs. Want dat is toch de enige manier om deze retro-pulp te kunnen waarderen. Welnu, het is me niet gelukt, teleurgesteld zweef ik terug naar de aarde, en wat me tenslotte als een baksteen weer de realiteit in laat vallen is het besef dat de kosmische boodschap die ik meende te ontwaren niets meer blijkt te zijn dan een Japanse zanger die wanhopig probeert Engels te zingen. Hmm, het is dus een tijdmachine… Ik geef toe, dat is het zeker, maar of ik er vaker in wil stappen…?
mij=Erebus Records