Ophouden. Nu. En wel godver meteen. Het is dat zenmeester en gentleman Leonard Cohen het niet zo zou uitdrukken, maar hij bedoelde het natuurlijk wel, toen hij opriep om niet weer covers op te nemen van Hallelujah. Waarbij de treurige dieptepunten eigenlijk onvermeld moeten blijven: de Engelse en Nederlandse talentenjachtwinnaressen haalden nota bene de hitparades met hun versies. De enige die wel eens de zegen van de oude bard zou kunnen krijgen is Jason Molina. ‘I’ve been as lonesome as the world’s first ghost’ – uit de mond van iedere andere zanger zou het klinken als pathetische onzin, maar Jason Molina komt er mee weg. Zo intens als hij zijn bijna altijd op het randje van overslaan verkerende stem kan inzetten, kunnen er niet veel. Zijn voorliefde voor teksten over dood, schuld, godsdienst en het oude Amerika deelt hij met verwante ziel Will Oldham. Zijn muziek is meestal traditioneler en geworteld in traditionele folk of in southern rock-achtige uitbarstingen. Onder de namen Songs: Ohia, Jason Molina en Magnolia Electric Co. maakte hij in twaalf jaar al zestien albums. Weliswaar niet allemaal van hetzelfde niveau, maar Josephine hoort bij de top drie, naast debuut Songs: Ohia en The Lioness. Hoogtepunt is het uiterst melancholieke “Whip-Poor-Will”: ‘Still waiting for you to sing that song again. / The one you were singing at the very fall of men. / It ain’t hallelujah, but it might as well have been. / Sing it brother one more time’.
mij=Secretely Canadian / Konkurrent