Ik zat te peinzen of ik naar aanleiding van dit album nu Regina Spektor’s grote doorbraak moest voorspellen. Het is tenslotte al een tijdje duidelijk dat de Russisch-Amerikaanse zangeres een enorme potentie heeft. De fraaie ballade “Samson” van vorige plaat Begin To Hope was al een radiohitje. Vervolgens werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Far is in Amerika binnengekomen op drie in de Billboard 200 en verkocht 50.000 exemplaren in een week! Niks twijfel, het moment is daar en er valt helemaal niets op af te dingen. De gekke kantjes (Regina stond ooit nog als een soort bezopen travo op de voorkant van Soviet Kitsch) zijn er inmiddels wel af. De productie is voller en de vocalen zijn wat minder droog opgenomen, waardoor ze etherisch schitteren. “The Calculation” opent de plaat op opvallend opgewekte wijze. Dichter bij een heupwiegend reggaedeuntje zal ze niet snel komen. Met de eerste semi-ballade “Eet” keert Regina terug naar haar unique selling point. Er zijn niet veel muzikanten die zulke mooie melodramatische pianoballades kunnen schrijven. Net als Randy Newman heeft deze dame werkelijk in elk nummer een paar geslaagde piano-akkoorden voor de luisteraar in petto. Haar vocalen mogen er ook wezen, af en toe is ze nog wat te expressief en slaat ze wat aan ‘t kwaken, maar vaker is ze een lief klein meisje of juist een stoere tante. De wat vreemde fragmentarische ballade “Human of the Year” is een showcase voor elk van die kanten met een larger than life-refrein en supersentimentele ‘hallelujah’-bridge. Far is echt nog niet perfect, ik denk dat de arrangementen nog beter op de piano kunnen worden afgestemd en een echt orkest zou ook wel mooi zijn. Van mij mag ze best ‘ns intellectueel bombastisch los gaan in vocale arrangementen, de grandeur van Rufus Wainwright, zeg maar. Het ultraklein beginnende “Wallet”, dat eventjes als een musical lijkt uit te pakken, komt al in de buurt.
mij=Sire / Warner