Steadlür, met heavy metal umlaut. Waar heb ik dat eerder gezien? O ja, bij Mutlie Kruu. En jawel, deze jongens uit Atlanta brengen stadionsleaze ten gehore, geheel binnen de lijntjes, compleet met noisegates op de drumklappen. Zanger Philip Steadlur heeft een wat rauwere stem dan Vince Neil en ook muzikaal duikt het nog wel eens de Offspring-hoek in, maar songs als “It’s Too Late” en “Whiskey And Women” laten horen dat de inspiratie vooral uit de Kruu-annalen komt. De uitstekende uitvoering en productie maakt dat het nog een genietbaar plaatje blijft, maar eerlijk gezegd komt het grootste deel van de composities niet boven de middelmaat uit. Een vier voor originaliteit, een acht voor de uitvoering.
Aan Amoral zit een opmerkelijk verhaal vast. De nieuwe zanger Ari Koivunen was namelijk de winnaar van… de Finse Idols van 2007! Dat is des te opmerkelijker als je bedenkt dat het gezelschap bij de voorgaande drie albums als deathmetalband door het leven ging. De koersverandering was de oorzaak van de zangerswissel, niet andersom. De roots zijn hier en daar nog wel te horen. “A Shade Of Grey” is razendsnel, technisch en Koivunen klinkt er bepaald niet als het braafste jongetje van de klas. Ook niet op de rest van het album, waar metal nog altijd het belangrijkste ingrediënt is. Het tempo is een stukkie gezakt, er komen catchy refreinen in voor, maar er kan over het genre geen misverstand zijn, ook niet bij Koivunen, die naar believen rauw of juist heel zuiver blijkt te kunnen zingen. Zoals bij de meeste Finse metal is het niet bar origineel, maar het klopt wel allemaal, ook in de composities en daardoor steekt het duidelijk boven andere Finse metal uit. Wereldberoemd in Finland dus, en dat is terecht.
mij=Roadrunner / CNR & Spinefarm / Bertus