Dit album ligt al een tijdje. Digirelease in maart en de release om vast te pakken volgde in april… Ik had onmiddellijk een favoriet. Kan ook niet anders, met zo’n vrolijke beat. “Inaugural Trams”, ook al versta ik de hele tijd “Inaugural Drums” en moet ik aan Obama denken. Misschien omdat ik hem net op tv zag. Doet er niet toe. De Super Furry Animals doen er wel degelijk toe. Al heel lang. En dat vinden meer mensen: Paul McCartney kauwde al eens op wortels en selderij voor Gruff Rhys en zijn kompanen. En nu, in “Inaugural Trams” dus, rapt Franz Ferdinands drummer Nick McCarthy – ik besef nu pas dat dat dicht bij McCartney ligt – in het Duits mee op dit nummer. Hij, ook Schot en geboren in Beieren (Duitsland), moet deze psychedelische rockband wel een warm hart toedragen als hij zonder enig hoorbaar lachen “nul, nul, nul, halt die Stelle, halt die Stelle! Eins, zehn, Ralf will was von ihm. Eins, zwei, drei, vergesst Sie Ihren Hut heut nicht. Drei, vier, fünf, und fahren Sie mit uns in Ihre Zukunft, jetzt! Sechs, sieben, acht, wer hätte das gedacht? Neun, zehn, oh Kurt hatte Uta aus der Revue. Da lauft ein kleiner Hund im Netz, nein Nerz. Nul, nul, nul, halt die Stelle! Hallo Bonbon” zingt. En nu denkt u natuurlijk: “Die komt gemakkelijk aan haar woorden, zeg.” Maar ik meen het. Als je zo’n rap kunt verzinnen en bovendien al jaren een van de leukste en grappigste bands op aarde bent, kan ik niet anders dan zeggen en vinden dat iedereen die een of meer cd’s van de SFA in huis heeft, ook deze weer moet kopen. Je weet wat je krijgt, maar het is altijd goed. Psychedelische, knallende, vrolijke poprock – meer pop dan rock dit keer -, met hier en daar een experimenteel randje en als klap op de vuurpijl een track met de welluidende naam “The Very Best of Neil Diamond”. Nou, dan heb je me.
mij=Rough Trade / Konkurrent