Eigenlijk dacht ik eerst met een man te maken te hebben, maar het gekrijs in het begin was toch echt van een vrouw. Dat lijkt me tenminste aannemelijk, want The Coathangers is een vrouwenkwartet. Scramble is hun debuut. Zoals ik met het gekrijs al aangaf zijn ze niet van de brave liedjes. Nee, de dames uit Atlanta maken garagerock. Kort maar krachtig is het devies. Ik moet wel wat aan The B-52s en aan de Pixies denken. Op hun website staat dat ze pas drie jaar bezig zijn en na de start met de goedkoopst mogelijk instrumenten inmiddels goede performers zijn. Tja, dat kun je dan wel zeggen, maar in mijn oren zitten de dames er nog wel eens naast en de liedjes vind ik ook niet altijd even sterk. Maar oké, wie iets heeft met garagerock, noise en chaos vindt hier misschien wat ie zocht. Ik ben van mening dat ze er beter nog drie jaar oefenen aan vast hadden kunnen plakken om dan hun debuut op te nemen, want ergens heeft het toch wel wat.
Daniel Francis Doyle is geen vrouw, maar dat had je vast al wel geraden. Doyle komt uit Austin en houdt ook niet van brave liedjes. Althans meestal niet. Doyle is alleen en begeleidt zichzelf op gitaar en drums. Ook hij houdt van chaos en noise, maar ik heb bij hem de indruk dat hij weet wat hij doet. We Bet Our Money On You is zijn derde album en met negen liedjes in nog geen drieëndertig minuten houdt hij de vaart er lekker in. Af en toe gaat het tempo wat omlaag en zou hij de ideale (lo-fi) schoonzoon kunnen zijn, maar dit is allemaal maar schijn. Het duurt meestal niet lang of zijn nette blouse gaat uit en staat hij er weer in zijn oude smoezelige shirt. Maar het staat hem prima. De muziek van Daniel Francis Doyle bevalt mij prima en ik vind het origineel. Zijn muziek doet me wel wat aan het werk van Gone Bald denken. Maar ik schat zo in dat zeker niet iedereen gecharmeerd zal zijn van zijn kunnen. Muziek om je bezoek mee weg te jagen zal ik maar zeggen.
mij=Suicide Squeeze / Konkurrent & Responsible Songs / Import