Het idee hoeven we niet meer uit te leggen: twee muzikanten is genoeg voor een flinke bak op blues en punk gebaseerde herrie. The Black Keys en The White Stripes zijn ongetwijfeld het meest succesvol met deze truc. De eerlijkheid gebiedt dan wel te zeggen dat deze bands intussen een flink end verwijderd zijn van de elementaire punkblues die hun Engelse soortgenoten van The Sea maken. Hoe lang het duo Peter en Alex Chisholm het vol zal houden om hun schreeuwvariant op plaat en podium zo elementair te houden, weet ik niet, maar met een liedje als “Love Love Love” hebben ze wel een fijne, naar primitieve hardrock smakende beuktrack te pakken.
Het tweetal achter Men Without Pants heeft er niet alleen al een carrière in andere bands opzitten, ook is hun duo-vorm van blues flink geëvolueerd ten opzichte van de broekies van The Sea. Russell Simins kennen we uiteraard van The Jon Spencer Blues Explosion en Dan the Automator liet eerder van zich horen via Gorillaz. De rolverdeling is zo dat Russell Simins zingt, drumt en gitaar speelt en Dan the Automator de boel opleukt met vreemde geluidjes en productiegrapjes. De basis is elementaire rock, maar de elektronica en de hulp van hip New York anno 2003 (Sean Lennon, Yeah Yeah Yeahs en The Mooney Suzuki) kleden het geheel aan. Met de kleren van de keizer, moet ik er dan meteen aan toevoegen. Want een ernstig gebrek aan goede liedjes is lastig te maskeren, hoezeer ze ook hun best gedaan hebben. Ene oor in, andere weer uit. Snel terug naar je eigen bandjes, jongens.
mij=Pop Up / Sonic
mij=Vicious Circle / Rough Trade