Zozo, de mannen van The Soundtrack Of Our Lives zaten duidelijk wederom niet om inspiratie verlegen. Voor de derde maal komen ze op de proppen met een dubbel-cd. Het met een edelkitsch versierde Communion duurt dik anderhalf uur en is gevuld met maar liefst 24 nummers. Da’s een hele zit. Maar goed, ze zijn ook met zijn zessen en dragen allemaal hun ideeën aan, dus dan loopt het al gauw uit de hand als je de boel niet behoorlijk indikt. Toch valt de overbodige ballast op deze cd mee. Ik zou niet zo 1-2-3 een liedje aan te durven wijzen dat ik als ‘niet goed genoeg’ zou classificeren. Ebbot Lundberg en zijn mannen zijn gewoon goed in wat ze doen: een brug slaan tussen de Britpop van nu en vroeger. Vooral de Stones– en Oasis-invloeden zijn moeilijk te missen, waarbij de band net wat meer hangt naar het verleden dan naar het heden. Af en toe duikt ook de gedachte aan de begintijd van Pink Floyd en de rockopera’s van The Who op. En laten we de Beta Band ook niet vergeten! De band zet duidelijk hoog in. Dat heeft dan gelijk als gevaar in zich dat je diep kunt vallen. Maar The Soundrack of Our Lives is ondertussen wel zo door de wol geverfd dat ze prima op het randje van pastiche en puik kunnen balanceren. De gelaagdheid die de band in zijn nummers aanbrengt is ook heerlijk. Communion krijgt er wat zweverig, wolkachtigs van. Bovendien hebben ze met Lundberg een heerlijke zanger in de gelederen. Zelfs als hij zich waagt aan een cover van Nick Drake‘s “Fly”, tuimelen de band niet het ravijn in. Al zullen Drake-puriteinen daar misschien anders over denken, uiteindelijk zullen zijn ook meedeinen en neuriën met afsluiter “The Passover”.
mij=Haldern Pop / Excelsior / V2