Altijd weer lastig om in te gaan tegen het beeld dat een band van zichzelf neerzet in een bio. Volgens de bio zou What About Amy bij mij keer op keer de gevoelige snaar weten te raden. Hmmm, ik heb hun demo The Hypocrite nu een keer of vijf beluisterd en die gevoelige snaar hebben ze bij mij nog steeds niet gevonden. De liedjes zijn niet eens zo heel slecht, maar wel van het kaliber dertien in een dozijn. Waar ik vooral last van heb is dat deze “frisse Nederlandse rockband” haar zangeres Claire in de mix ongeveer vier meter voor de rest van de band geplaatst heeft. En zo goed vind ik Claire niet. Ik vind dat ze een beetje een zeurstem heeft, zo’n stem waar ik er de laatste jaren al veel te veel van langs heb horen komen in programma’s als Idols. Te vaak doet ze een geforceerde poging tot het aanbrengen van meer dynamiek haar zang, maar op elke manier mislukt dat. Misschien dat het met een betere producer en vocal coach beter wordt. Nu is het vier keer niets. Snel vergeten dus.
Qua productie is Oceans, de EP van Monophone gelukkig een stuk beter voor elkaar. Alleen opent deze EP met een cliché pianoballade (“Brother”) zoals ik zelden hoorde. Wat dat betreft had ik me een beetje op het verkeerde been laten zetten door de foto’s van de band in het begeleidende schrijven. Ik had een wat alternatiever singer-songwritergeluid verwacht. ‘Gelukkig’ trekt het na dit openingsnummer bij. In de volgende nummers laat de band bestaande uit zangeres Merel van Laake en Dennis Verkerk horen duidelijk meer in haar mars te hebben. Merel moet er alleen wel voor waken dat ze niet teveel wil laten horen dat ze heel goed kan zingen. Dat ze dat kan moge duidelijk zijn, ze zit niet voor niets op het conservatorium. Toch hoor ik haar het liefst, als ze zingt, zoals in het serene “Another Mile” klinkt. Dat is prettiger dan het wat geforceerder etaleren van al haar kunnen in bijvoorbeeld “To You”. Terwijl die laatste en ook de drie andere liedjes prettige liedje zijn. In de gaten houden deze twee Utrechters.
Maar er is altijd baas boven baas natuurlijk. En die baas luistert in dit naar de naam Projekt67. Was hun vorige cd You Give Me Music al fraai, met deze nieuwe Dat Ik Niets Heb doen ze er nog een schepje bovenop. Het is een prachtige zinnenprikkelende cd geworden. Dat Ik Niets heb is dan misschien wel een ingetogen plaat geworden, het is absoluut geen kabbelende achtergrondmuziek. De liedjes van Erna Berendsen en Simon van Weelden zijn dan misschien niet opdringerig, je kunt er wel helemaal in wegzinken. Verrassend is de switch van Erna Berendsen naar Nederlandstalige teksten. In een paar nummers maakt ze nog gebruik van het Engels, dat had van mij helemaal niet meer gehoeven, want Erna voelt zich duidelijk op haar gemak in het zingen in het Nederlands. Bij “Zon op je gezicht” voel je als het ware langzaam de zonnestralen zacht je gezicht strelen. Ik had niet verwacht dat de Nederlandse taal zich zou lenen voor dit soort bijna ambientachtige muziek, maar het werkt bijzonder goed. Wie zijn hart ooit verloren heeft aan Cocteau Twins, Goldfrapp of de ingetogen kant van Portishead moet Projekt67 absoluut eens proberen. Ik kan me niet voorstellen dat ze je teleur gaan stellen.
mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer & Eigen Beheer