White Denim – Fits

Raar dat ik tot nu toe erin geslaagd was om White Denim te missen. Deze drie Texanen doen namelijk precies wat ik leuk vind: ongecompliceerde gecompliceerde rock maken. Wat nou grenzen, wat nou oubollige songstructuren, wat nou dit, wat nou dat, wat nou midden in een nummer een fade-out plaatsen om vervolgens nog lekker even door te jammen kan niet. DAT BEPALEN WIJ ZELF WEL! En dat heb ik dan al twee platen lang gemist. Hoe stom kan een mens zijn. Maar des te prettiger dat ik Fits alsnog onder ogen kreeg. Deze keer ze missen was ook bijna onmogelijk, want Jan en Alleman valt over elkaar heen om het drietal de hemel in te prijzen. Of het een band is met een lange levensduur, waag ik te betwijfelen. Daarvoor is het misschien wel een beetje teveel een zooitje allegaar. Maar voor nu zijn de Steve Terebecki, Joshua Block en James Petralli even de leukste band van het moment. Gelijk al bij het openingsnummer “Radio Milk How Can You Stand It” waan je je in een verblinde achtbaan vol onverwachte chaotische wendingen en dat gaat rustig een cd lang door. Aan de ene kant hoor je huilende Hendrix-achtige gitaarpartijen, aan de andere kant zit Animal, de drummer uit de Muppetshow, die een meer dan geslaagde poging doet je gevoel voor ritme aan een kruisverhoor te onderwerpen, terwijl de zanger de weg kwijt lijkt in de studio en op het toilet dan zijn zangpartijen in gezongen heeft. Heerlijk hoe die rondgalmen in “All Lovely”, ook al zou mijn moeder er gek van worden. Net zo gemakkelijk rammen de drie in “Sex Prayer” een Doors-orgeltje met Santana-licks door elkaar. En dan krijg je ook nog symfo, gitaarrock, stoner, funk, jazz, psychedelica en ferme spierballenrock naar je hoofd gesmeten. Als het kan in dezelfde maat en rauw en ongepolijst gebracht. Het had een verrassend �n geslaagd zijproject kunnen zijn van Omar Rodriguez-Lopez, maar het zijn ‘gewoon’ drie opgeschoten bleekscheten uit Austin met schijt aan alles. Heerlijk.

mij=Full Time Hobby / PIAS