This is an aural arms open wide
A sonic shoulder for you to cry
Wilco
Wilco will love you baby
Het gebeurt me niet heel vaak dat ik geen zin heb in het schrijven van een stukje over een cd. Dat hoeft niet eens per se te zijn omdat ik een plaat slecht vind. Het kan ook best zijn dat ik gewoon lekker wil luisteren zonder erbij na te hoeven denken wat ik van een album vind. Dan blijven de ‘geeltjes’ die ik altijd op de hoesjes plak angstvallig lang leeg. Wilco is zo’n band. En Wilco (The Album) is zo’n album. Intrigerende titel overigens. Jeff Tweedy en zijn mannen hebben een album afgeleverd waarvan ik na vele luisterbeurten nog steeds geen duidelijke mening gevormd heb. Gewoon omdat ik, verwonderd kijkend naar de kameel op de voorkant, lekker heb zitten te luisteren naar Wilco’s zevende cd. Naar hoe de band in “Bull Black Nova” je onderhuids kriebelt met een broeierige track die in krap zes minuten almaar een stukje venijniger wordt en bijna ontspoort. Of hoe Tweedy liefdevol Feist omarmt in het fijne duet “You and I”. Of moet grinniken om een song als “Wilco (The Song)” dat in combinatie met de cd-titel een bijna narcistische combinatie lijkt, maar ondertussen een heel lief steun-in-de-rug-liedje is voor al zijn fans. Of is het een steuntje in de rug voor hem zelf? Dat ik het bijna niet droog houd bij “Deeper Down” is dat raar? Geniet van iets dat sober klinkt maar juist door zijn ragfijne details charmeert? Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat Wilco de enige reden is dat ik baal dat ik geen kaartje heb voor Lowlands. Misschien ben ik dus wel gewoon teveel fan voor een mening over Wilco (The Album)? Of is aangeven dat ik er erg van geniet, genoeg voor u?
mij=Nonesuch / Warner