Luister een paar seconden naar een plaat van de Young Dubliners en je weet waar de roots van deze mannen liggen. Oh nee, je hoeft niet eens te luisteren, hun naam verraadt gelijk al hoe de vlag erbij hangt en welke drie kleuren die vlag heeft: groen, wit en oranje. Ierland dus, maar de basis van de band bestaat wel uit twee Amerikaanse Ieren. De band bestaat al dik twintig jaar (sinds 1988 om precies te zijn) en aan de opsomming van hun beroemde fans (Jethro Tull’s Ian Anderson, Robert Cray, John Hiatt, Kenny Wayne Shepherd en Shane McGowan) moest het bij voorbaat al wel snor zitten met ze. Tegelijkertijd worden in Nederland hun twee laatste albums uitgebracht.
De eerste is With All Due Respect, The Irish Sessions opgenomen ter gelegenheid van de St. Patrick’s Day viering. Het was natuurlijk niet meer dan logisch om voor deze gelegenheid veertien Ierse traditionals op te nemen. En dan niet alleen echt oude meuk, maar bijvoorbeeld ook twee nummers die vooral bekend zijn van The Pogues (“Fall From The Grace Of God” en “Paid Of Brown Eyes”). Ik had dat laatste nooit gedurfd, want de uitvoeringen van The Pogues zijn toch bijna onmogelijk te evenaren. Ik hoop ook van harte dat deze mannen nooit zullen eindigen als Shane McGowan. Misschien was het ook beter om ze bijvoorbeeld alleen maar live te vertolken, maar dat wordt misschien teveel ingegeven door mijn zwak voor The Pogues. Op deze cd heeft de band overigens niet de zware rockballen zoals Flogging Molly en vooral Dropkick Murphys die hebben, ze betuigen vooral hun liefde voor de meer akoestische kant van de Ierse traditionals zoals (duh!) The Dubliners of The Chieftains. Al rocken ze in “Auld Triangle” en “Welia Waile” ook lekker, waarbij ze voor die laatste zo ongeveer half Ierland als achtergrondkoor gebruiken. Maar “Paddy’s Green Shamrock Shore” had door de manier van gitaarspelen en zingen bijvoorbeeld ook zo van Luka Bloom kunnen zijn. Fijnste nummer is echter de pianoballade “Raglan Road” dat gezongen wordt met heerlijke halfvaste stem. Je hoeft niet veel moeite te doen hele groepen rossige Ieren in tranen te zien op St. Paddy’s Day als de band dit uitvoert.
Ik had er eerlijk gezegd een hard hoofd in dat de Young Dubliners leuker zouden zijn als ze eigen materiaal zouden vertolken. Maar verdomd, dat is dus wel zo blijkt bij beluistering van Saints and Sinners. Hierop komen ze van tijd tot tijd dicht in de buurt van het beste van The Pogues. Neem bijvoorbeeld de geheide meebruller (en vast niet voor niets de single) Rosie. Heerlijk hoe de band hier de whistles van stal haalt en lekker ferm rockt. En dat komt goed uit, want The Pogues brengen al jaren niet meer van die lekkere liedjes af. Maar dit is het niet alleen dat Saints en Sinners tot zo’n vermakelijke plaat maakt. Wat er vooral fijn aan is, is dat de Ierse roots van de band verpakt zijn in lekkere rocksongs die een brug slaan van hun Amerikaanse naar de roots van hun voorvaderen. Zonder daarbij lomp en ruw te worden als bijvoorbeeld de Dropkicks. En dat bevalt mij heel goed. Neem het pittige en instrumentale “Saoirse”, da’s gewoon perfecte cross-over. Vreemde eend in de bijt is de afsluiter “Change” waarin de band ook nog eens een flinke beats en elektronica door de muziek gooit. Tot mijn verbazing past het best goed bij elkaar. Maat het verschil met het titel- en openingsnummer blijkt wel heel groot als je deze kleurrijke plaat vanaf het begin opnieuw draait.
mij=Freeworld / Bertus