Vorig week roemde DubbelMono mijn hippe muzieksmaak. Ik keek hem verbaasd aan: ‘Ik hip?’ ‘Qua Nederlandse bands’, was zijn toelichting hierop. Ik begreep toen over welke fiets het ging, maar mijn liefde voor bands vind ik verder allesbehalve hip. Mensen die hip zijn houden van dance. En de rest is allemaal al eerder gedaan, al kan het best opnieuw goed gebeuren. En aan dance heb ik een hekel, helaas. Een goed voorbeeld van het wiel opnieuw en goed uitvinden is het debuutalbum van Brian Olive. In een vorig leven heette de Amerikaan nog Oliver Henry en was zanger/gitarist bij The Greenhornes en Soledad Brothers, maar nu durft hij de stap te zetten om onder eigen naam uit de kast te komen. Hij hoeft zich nergens voor te schamen, want Olive weet waar Abraham de mosterd vandaan haalde of beter gezegd waar Richards en Jagger schitterden. Dat was o.a. op Exile On Main St, dat wel wordt gezien als het beste Stones-album ooit. Van de oude mannen van de Stones hoeven we echter nooit meer iets echt geweldigs en nieuws aan albums te verwachten. Olive en zijn bandleden dienen zich maar wat graag aan als alternatief. Ze weten op dit album met de titel Brian Olive rock ‘n’ roll prima te combineren met Stax-achtige blazers en daarbij dit ook in prima liedjes te doen. Om het album net zo goed te noemen als Exile On Main St. gaat wel net wat te ver, maar vervelend of namaak is het zeker niet.
mij=Alive / Sonic