Op de vrijdag van Haldern-Pop sta ik midden voor het zonovergoten podium met enige verbazing naar Asaf Avidan, eerst zonder maar daarna met Mojos te kijken. De verbazing -sorry ik ben niet zo goed in Israëlische namen- komt voort uit het feit dat Asaf, in tegenstelling tot mijn vermoedens bij het luisteren van zijn muziek tijdens de voorbeschouwing op het festival, een jongen blijkt te zijn.
De vergelijking met Janis Joplin kwam ook niet zomaar uit de lucht vallen. Ook live klinkt zijn (alt / mezzo-sopraan?) stem nog steeds erg op die van de wijlen Texaanse. Maar nu heb ik een plaatje bij de stem. I stand corrected.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Eerst alleen dus, en in die toestand vond ik hem nog sympathiek, maar met de rest van de band er bij verwatert de muziek jammerlijk genoeg tot een rock and roll cliché dat ik niet zo goed kan hebben. De rest van het toegestroomde publiek smult er van en rockt alsof dit het laatste concert ooit is. De stemming is ook opperbest in de hitte van de Haldern-zon vloeit, naast Avidan's Mojo ook het bier rijkelijk.
Ik daarentegen heb last van te weinig cafeïne of ochtend humeur, of wellicht dat ik een van de weinigen ben die niet lekker is wezen zwemmen in het dichtbij gelegen meertje, dus ik sta in de schaduw hardop te mokken dat ik het nog wel zou trekken als Asaf toch een leuke rockchick zou blijken te zijn. Dan was ik waarschijnlijk meer vergevingsgezind.
Gelukkig is het zo voorbij en kan ik gaan genieten van Port O' Brien die voor het aanzienlijk toegenomen publiek de eerste show van de Europese tour gaat weggeven. Ik sta lekker voor het podium en terwijl ik overspoeld word door de bekende festival geuren van barbecue, bier en body-odeur, doet het optreden me denken aan de megashow van MTV's Unplugged once-apon-a-time met Nirvana. Door middel van een banjo in het spel zelfs extra punten voor de Canadezen, maar het unplugged gevoel gaat al snel over in een meer zeurderige angst (Canadangst?) uiting. Ik vind het desondanks lekker en Port O' Brien brengt in Oktober een plaat uit dus deze gaan we nog eens opzoeken.
Nu dan een band waar ik zeker naar uit stond te lijken en met mij zijn heel veel andere mensen in de Spiegeltent. Als The Temper Trap hun bekende lange soundcheck afdraait, heb ik gelijk een lekker gevoel en vind het ook helemaal niet erg dat er even gewacht moet worden. Aan de band gaat het zeker niet liggen als er iets mis gaat en het optreden gaat ook strak klinkend van start en dat blijft zo. Gezien alle beweging in het publiek komt de muziek ook super over, hoewel het zicht in de eerste helft behoorlijk belemmerd werd door een woud van omhoog gestoken fotografen-armen (niet die van Dennis trouwens, die komt op vele malen minder intrusive manieren aan zijn materiaal). Mijn irritatie grens wordt bereikt als een te-laat-komer niet meer de fotopit in kan en besluit om staand op zijn koffer vanuit het publiek, maar dan wel lekker midden voor het podium nog even plaatjes te schieten. Sorry hoor, hoe onprofessioneel.
Helaas kunnen we niet de hele set van The Temper Trap afkijken en moeten we vlug richting Hauptbühne, om cafeïne bij te tanken, maar vooral om Final Fantasy mee te maken. Owen Pallet staat geheel alleen het podium te vullen met keyboard en viool en het valt zeker goed bij het publiek waarbij hier en daar zelfs gedanst wordt. Mij duurt het optreden echter een kwartier te lang dus ik ben al bij de uitstekende koffietent een vanille cappuccino naar binnen aan het gieten om geweldsdelicten te voorkomen en fantaseer een lekker dansbaar basloopje onder het violengeweld. Maar goed dat die er niet was trouwens, want waar het geluid in de spiegeltent nagenoeg perfect is laat het buiten, bij het hoofdpodium waar toch de meeste mensen zijn, nogal te wensen over. Zeker in het laag, of er moet iets aan de hand zijn met mijn gehoor(bescherming).
Noah and the Whale is de eerste hoofdpodium-band van de vrijdag die me emotioneel een beetje op weet te zwepen. Lekkere muziek terwijl de schemering langzaam inzet en mijn gevoelens vertellen me dat ik dit écht leuk vind, het is écht fijn om hier te zijn en ik wil écht niet weg om te eten. Maar uiteindelijk blijkt het zelfs erg fijn om, in de stralen van de ondergaande zon met de band nog in de achtergrond volop aan het spelen, een lekker broodje te nuttigen.
Nu zijn we helemaal klaar voor Anna Ternheim die helemaal alleen begint, klein en verstopt achter haar piano. Na het eerste nummer bouwt ze de podiumpresentie snel uit tot zes mannen en vrouwen sterk. Deze dame zingt serieuze liedjes over serieuze zaken, ondersteund door de twee andere dames op het podium en vreemd passend zweven de camera's van Rockpalast als grote grijze haaien bij hun voeten. Mijn respect hebben ze volledig als Leo vooraan het podium nog een nummer op de zingende zaag begeleid. Zeker geen alledaagse kost en het publiek beloont Anna met een daverend applaus.
Uit nieuwsgierigheid brengen we een bezoek aan Edward Sharpe and the Magnetic Zeros. Ondanks dat ik in de voorbeschouwing beloofd had dat ik dit niet ging doen, ben ik ontzettend blij het wel gedaan te hebben! Ik ben altijd verheugd om inzake bands mijn eerste (negatieve) indruk te moeten omdraaien en nadat ik van de shock van snikhete Spiegeltent en half-naakte mensen op het podium ben bekomen, laat ik het superfeest wat hier gaande is goed op me in werken. Het optreden mondt uit in een Flaming Lips waardige chaos en nog wel zonder confetti kanonnen, ruimtekonijnen en zorb ballen, dus nog knapper wat mij betreft. De op en neer deinende menigte springt, klapt en knuffelt zichzelf de tent door, die letterlijk op zijn grondvesten staat te schudden. En als het feestje dan toch voorbij lijkt te zijn, wordt “we want more” gechant, net zo lang tot de band weer terug komt om het feest voor korte tijd te verlengen. Verassing alom, zelfs bij de organisatie die op de vragen als gaan we door? En voor hoe lang dan? Uiteindelijk wordt alle twijfel met een vage doe maar voor 10 minuten extra beantwoord. Wat een feest hebben deze mensen gebouwd!
Na een pauze (om bij te komen), waarbij er met enige ongeloof gekeken werd naar de de energie die zelfs na het spetterende optreden van Ed Sharpe nog opgebracht kon worden door het publiek op dancefloor in de Spiegeltent, missen we door programma verschuivingen Patrick Watson en krijgen in de tent Colin Munroe voorgeleid. Deze is zeker voorzien van een aangename stem, en het geheel is best funky maar na de actie van daarstraks heb ik meer nodig om te bekoren en vertrek daarom om op het hoofdpodium Loney Dear (and friends) te gaan bekijken.
Een snel gemaakte vergelijking is Badly Drawn Boy, hoewel ik laatstgenoemde aanzienlijk beter vind, probeer ik Loney toch voor zichzelf een plek te geven maar zelfs met hulp van extra espresso's mislukt deze poging. Deze man mist scherpe kantjes is de mening van zowel Dennis als mijzelf. Hij is iemand die alles lijkt te beredeneren tot er geen emotie meer over blijft, althans zo klinkt het. Zo moet het zijn om gewikkeld in bubbeltjes plastic door het leven te gaan: boosheid noch vreugde is aanwezig hier en hoewel ik midden voor het podium sta is het wat mij betreft een gezapige brij waarbij de lust om mensen met mijn geesteskracht in brand te steken bijna onbedwingbaar wordt.
Ik hou het maar bij nog een espresso anders trek ik Athlete al helemaal niet, en inderdaad drie nummers van die band later zit ik al in de auto me te verbazen dat het publiek het geweldig leek te vinden.
Zo eindigt deze dag, met als grootste verrassing Edward Sharpe and the Magnetic Zeros en vetste optreden dezelfde band. Wat was dat een feest zeg.