Haldern 2009, Voorpret

Yay! Het is alweer zo ver in het jaar dat het tijd is voor een bijzonder festival in het land van onze oosterburen! Erg fijn wederom, en niet alleen omdat mijn platonische liefdesrelatie met Ms Hesketh aka Little Boots weer mag opbloeien!

Donderdag 13!!
Het festival zal op donderdag aftrappen met Baddies en ik moet bij het luisteren van songs op hun MySpace gelijk gaan miepen dat ik het niet overtuigend vind. Muziek is leuk-achtig, en ik hou wel van wat psychose in mijn artiesten, maar ik ben niet overtuigd. Gelukkig hoeven we op de eerste festivaldag de tent niet uit, dus ik kan nog het licht gaan zien. Broken Records dan, wat mij veel lekkerder in de oren klinkt en ook gelijk een discussie in gang zet of die dit jaar bij London Calling waren of toch het jaar daarvoor. Er wordt gelijk weer besproken of ik ze met Arcade Fire mag vergelijken maar ik heb het liever over The Verve, misschien een zachte New Model Army of een Levellers met-zonder didgeridoo. Leuk, en iets serieuzer dan collega Baddies.

mij=Door: Andrew
Wildbirds and Peacedrums, echtelijk stel uit Zweden dat met behulp van percussie en samples een Native American achtig soundscape neerzet. Ik vind het als een soort low-fi Dead Can Dance klinken. Zonder enige engineering dan. Collega File Underaar Dennis is meer overtuigend met Dirty Projectors-vergelijkingen. Ik ben zeer benieuwd of dit standhoudt in een tent vol mensen, want ik hoor in mijn geestesoor wellicht een betere plek in bijvoorbeeld Klub Radar.
Palm Springs. Niet Colorado maar Brighton. Oei, na een korte discussie of het onvriendelijk is om een band na pakweg 30 seconden luisteren zonder verdere uitleg af te doen als overbodig (resultaat = ja, dat mag) gaan we over naar het volgende bandje.


Soap&Skin. Jong Oostenrijks talent dat onder andere op Eurosonic behoorlijk wat mensen heeft geïmponeerd. Ik vind het een absolute knaller van een stem, en alles wat ik tegen de vorige band had, vind ik dan bij deze dan wel weer goed. Ik hoop niet dat het al te gothic zal zijn en mijn collega mompelt dat drama niet verward mag worden met diepgang.

Wintersleep zijn Canadezen die een redelijk goede Los Campesinos!-meets-Interpol interpretatie neer weten te zetten proef ik. Even. Het is een postrocksmaak die ik erg fijn vind. Ik zou deze mensen graag op de bank willen beluisteren met een goed glas wijn (en Little Boots in huis – zie je, Storm, twee keer!).


The Irrepressibles uit Londen worden de afsluiter van deze dag en voordat ik iets kan zeggen wordt gemopperd door de fotograaf tegenover mij dat een zanger die zichzelf artistic director noemt per definitie al fout is en dat als meisje Soap&Skin dan echt een vampier blijkt te zijn, ze ons gerust mag verlossen van in ieder geval de zanger, zo niet alle leden.
Vrijdag 14!!
Tonfisch. Nou, ik word er lekker vrolijk van en voor mij zal het dan erg ochtend zijn en externe bronnen van vrolijkheid zijn dan geboden. Hoewel ik wel gelijk Lucilectric er door heen loop te neuriën. Blij toch? Toch bekoort het de naargeesteling op de bank niet, en die is dan gelijk zo selectief in zijn chagrijnigheid dat hij vampierengepingel afkeurt, maar dan ook niet blij te maken valt voor deze reggae. Hoofdpodium dan maar. Asaf Avidan & the Mojos. Gave stem zeg, het is nogal Janis-Joplin-getint, zachte piano in de achtergrond, maar ze kunnen ook rocken als geen ander, behalve Guano Apes dan. Deze band is van horen zeggen erg bemind in Duitsland en Frankrijk. Ook wel te begrijpen.


Port O'Brien, zal vrijdag ook z'n opwachting mogen maken op de Hauptbühne. Ik vind het lekker klinken, met een soort oudere hippie flavour. Voor het eerst ben ik benieuwd hoe deze mensen er uit zien. Het schijnt dat het grootste commerciële succes tot nu in een Australische reclame te vinden is, waar ik dan weer blij van wil worden. Grappig.

The Temper Trap is een bekende van London Calling dit jaar, en waar ik in Paradiso niet goed kon bedenken waar ik ze moest inkaderen is het wel een goede band die mijn mentale knopjes weet te raken. In mijn oor klinkt een fijne volwassenheid door: deze band is niet zoekende naar een geluid, ze hebben het al. Lekker gaan luisteren dus.


Final Fantasy helaas heeft het spelen op de pc mij nooit echt kunnen boeien -cultuurbarbaar, ik weet het- en Owen Pallett gaat het ook niet worden, hoewel ik zeker niet ontken dat de man talent heeft. Het is niet aan mij besteed: sorry, sorry. Nog een Canadese band in de vorm van Woodpigeon. De muziek die mijn gastheer opzoekt op de bekende sites klinkt me gelijk fijn in de oren. Ze zijn met velen, en ik vind de muziek op een plezierige manier dwingend en stimulerend. Mijn programma overlap detector gaat helaas af, want ik wil deze mensen graag zien. maar ik wil Noah and the Whale ook zien, een band die ook fijn is, en dan kan ik weer geen keuze maken. Het lijkt simpele muziek, minder kan ook meer zijn tenslotte, maar ik luister wel eerst Woodpigeon af.
Anna Ternheim wordt me vanaf een gesigneerde cd op de thuisset van Dennis getrakteerd en het klinkt erg, erg goed hoor, maar een beetje overspoeld…en dat wordt weer omgedraaid door de naked version. Dat is pas goed werk. Ik ben niet zo verliefd als de nodige andere Scandinavische vrouwen minnende File Under collega's, maar ik moet bekennen dat ik er behoorlijk ernaar uit kijk om deze artiest te zien.

Coolste naam prijs gaat naar Edward Sharpe & The Magnetic Zeros, maar mijn bankhangende vriend heeft al een mening klaar en, schaap dat ik ben, ik volg gretig. Volgens mij gaan we eten/volladen met cafeïne tijdens dit optreden, zodat we optimaal de rest van de avond in kunnen en zeker klaar staan voor het optreden van Loney Dear (niet Lonely zoals ik al blind intoetste). Deze mensen doen me denken aan een minder folky Seabear, en ze hebben een vorm van dwang in de muziek die mij beweegt om vooraan te gaan staan, wat best kan, want ik sla de band hiervoor over.

Colin Munroe wordt al even morrend afgedaan als “ik verlaat de hoofdbühne er niet voor” door de oppermopperaar op de bank en ik vrees dat ik me daar wel in kan vinden. Heilig verklaard worden door quote/unquote muzikale grootheden betekent niet dat je automagisch dan ook egt goet bent weet je, en, beste lezer: de slag om de arm dat het mee kan vallen geef ik bij deze weg. Patrick Watson kan dit dus wel zeggen, is de bescheiden mening van ondergetekende en de dromerige stem en soms ietwat quirky muziek met wederom een Seabear-smaak. Ik heb de cd van voornoemde en goede herinneringen aan Airwaves, ergo alles wordt teruggeredeneerd naar die ervaring, niet andersom.

Jonathan Jeremiah. Ai, ik sla even volledig dicht met zoeken naar vergelijkingsmateriaal, en het beste wat er uit overleg komt is Joe Cocker, niet direct de stem, maar wel de sfeer van de muziek en mits de beste man een hippie zou zijn, en vervolgens een discussie opende of Haldern een Hippie Festival gaat worden, gezien het draadje dat op dit moment door de muziek lijkt te gaan. Ik zal de hoeveelheid vaalblauwe topjes en bangles tellen voor het verslag.

Athlete gaat op 24 Augustus hun nieuwe cd uitbrengen (Black Swan), dus wij maken een van de eerste optredens mee na dat hoogtepunt dat weer iets belooft. Ik hoop dat het wat wordt want de site is een beetje sloom muzikaal gezien, maar wellicht is dat goed om ons aan te laten sluiten op de verschrikkelijk mooie ingetogen liedjes van Gravenhurst. Normaal word ik vrij snel agressief van gekweld gitaargepingel, dus benieuwd hoe lang ik het volhoud. Ik wil bijvoorbeeld sinds de-Affaire van vorig jaar nog altijd Lucky Fonz III liefst met eigen gitaar in elkaar slaan, maar Dennis verzekert mij dat ik zeker niet de eerste ben die rondloopt met dergelijke gevoelens (al is hijzelf een zeer vredelievend persoon). Ik vind de tijd van de programmering niet bevorderlijk voor lieve liedjes en ook nog naar huis rijden. Voor het eerst kwelt een gevoel me dat ik niet op de kampeerplaats sta, want het kan dat ik het gewoon niet trek, om maar helemaal niet over Alexander Tucker and the Decomposed Orchestra te gaan hebben. Ik kan zeker wat leuke dingen bedenken dat ik wil doen bij het luisteren van de muziek, maar wederom de autorit die we moeten zien te overleven (anders wordt Storm boos) moet dan zoveel cafeïne bevatten dat het niet gaan lukken.

Zaterdag 15!!
Ierse ochtend met The Vals. Gemeen hoor, maar ik zorg er wel voor dat we tegen 13.00 uur er zijn en de gastheer rolt bijna van de bank bij zijn grapje dat de bandnaam in het Nederlands ook helemaal klopt en het fijne postrock van iLiKETRAiNS bekoort meer. Harris Tweed, oeps, rechtszaak, ik bedoel Dear Reader, wordt alweer smullend op gewacht door mijn fotovriend omdat (ik citeer) de zangeres gewoon megacute is. Ik vind de lichte bombast niet overdone en dus zeer smaakvol en wil graag de Zuid-Afrikanen op het podium zien. The Maccabees volgen, en ik voel een fijne programmeeraansluiting, hoewel ze ook wel wat meer rocken. Beetje uptempo is wel prettig.

William Fitzsimmons, gewezen psychotherapeut met een Masters degree, multi-instrumentalist en produceerder van Mooie Liedjes. Misschien iets te vroeg geprogrammeerd maar zeker een kijkje waard en daarna kan je naar Grizzly Bear, ook al bereikt het mopperende gerommel van de muzieksnob op de bank een hoogtepunt met over-hyped als hardst geroepen woord. Deze mensen maken zeker geen lelijke muziek, begrijp me niet verkeerd, en (te) hard gepusht worden is niet hun schuld per se, maar anyway, ik ga liever naar BLK JKS kijken want dat is een prettige muzikale explosie en bands die van erg ver komen moeten gesponsord worden. Hierna naar Andrew Bird die superleuk is, zolang hij maar niet fluit, en Hjaltalín (Reykjavik rules baby!) die ook superleuk zijn.


The Thermals is weer een wat meer rockende band in het programma, waar ik na een internetnummer alweer helemaal warm voor loop. Ik ben dan ook zeer benieuwd of het optreden de energie en impact van de videoclips zal hebben want dan sta ik vooraan. Tijdens Blitzen Trapper ga ik dan maar eten zodat ik Bon Iver alle aandacht kan geven die hij verdient. Deze band is de voornaamste reden dat ik naar Haldern wilde gaan, dus iedereen moet stil zijn en niemand mag mij storen. Ben over iets meer dan een uur terug en dan gaan we naar Mumford & Sons, wiens zanger wij ook kennen van Laura Marling als drummer, en vriend van waardoor wij hem alvast Niet Aardig vinden. Sterke teksten, en een aanstormende debuutplaat in oktober. Oh ja, Soundtrack Of Our Lives gaan we niet heen, en Eric Cartman…ik bedoel Dennis bestempelt ze afwijzend als vervelende hippies. Ik heb daar uiteraard niets tegen. Sterker nog, vaalblauwe hemdjes met spaghettibandjes vind ik bij bedreadlockte meisjes vrijwel zonder uitzondering zeer bekoorlijk.

Nu dan. Little Boots. Kijk niet, beste lezer, niet niet niet niet naar de videoclip. Nee. Bah. Als je toch wilt kijken, doe dan vooral wat ze zelf opgenomen heeft, of bij Haldern aanwezig zijn natuurlijk! Fettes Brot aka Bette Frost doen we dan weer niet naar gezamenlijk besluit zonder overleg nodig te hebben. En als klapper, en het is wel een klapper volgens het internet, Health. Op dit moment zijn de meningen verdeeld: ik zeg nee, Dennis zegt ja. Dennis blijft achter in Duitsland, ik ga naar huis met Little Boots. Fin.