Jónsi & Alex – Riceboy Sleeps

Een nachtplaat is voor mij een plaat die ervoor zorgt dat ik rustig ga slapen na een bijna altijd weer hectische dag. Een plaat waarmee ik overbodige ballast en negatieve gedachtes wegspoel omdat ik er zo in opga. Ruim een jaar lang was Bon Iver’s For Emma, Forever Ago mijn favoriete nachtplaat en ik dacht eigenlijk dat ‘ie dat nog wel even zou blijven. Tot vorige week. Toen draaide ik voor het eerst namelijk Riceboy Sleeps, het samenwerkingsverband tussen Sigur Rós‘ frontman Jón Þór Birgisson en zijn vriend Alex Somers. Vanaf de eerste draaibeurt gaf de cd me hetzelfde rustgevende gevoel als Bon Iver. Bijna zou ik Riceboy Sleeps Sigur Rós zonder songs willen noemen, maar dat klinkt zo oneerbiedig. Feit is wel dat Jónsi & Alex qua abstractheid een stuk verder naar links opereren dan Sigur Rós. Riceboy Sleeps staat namelijk vol lijdzaam, traag voorttrekkende, ambient tracks. Het ijle karakter dat Sigur Rós toch al zo fraai kenmerkt wordt nog net een stuk verder opgeschroefd. Al zou het openingsnummer “Happiness” misschien nog wel een plekje kunnen krijgen op een Sigur Rós-album. Traag, geduldig en uiterst secuur vervolmaken Jónsi & Alex hun aquarel en ze besparen zich daarbij de moeite om duidelijke, scherpe accenten te zetten die andere ambient-makers nog wel eens willen gebruiken om hun luisteraar extra te prikkelen, al zitten er wel degelijk details diep verscholen in de negen uitgesponnen tracks, maar die geven zich maar geleidelijk prijs. Ik kan me voorstellen dat er mensen zullen zijn die vinden dat Jónsi zelfs te ver doorgeschoten is. Ik behoor daar dus zeker niet toe. Ik zink met grote graagte weg in de droomwereld die Jónsi & Alex creëren met doeltreffend geplaatste zacht geplaatste streken van hun geluidspenseel.

mij=Parlophone / EMI