“One of the saddest bands around”, noemen Amber Webber en Josh Wells hun belangrijkste broodheer tot nu toe: Black Mountain. Mwaoh, zo heb ik dat eigenlijk nooit gezien, maar licht is het niet, de muziek van die band. En dat was toch niet het enige waar Amber en Josh mee bezig waren. Dus gingen ze vijf dagen de studio in en gingen om een vleugel zitten en opnemen. Het resultaat is onder de naam Lightning Dust nu op hetzelfde, ultrahippe, label Jagjaguwar uitgebracht, waar Black Mountain ook op zit. Ze wilden een “cosmic record about the adventure in finding love and the journey in losing and rediscovering the light” opnemen. En nou, een cosmic record is het zeker. Daar waar Black Mountain uit het jaren zeventig hardrockvaatje tapt, zijn Webber en Wells meer onder een jaren tachtig invloed. Infinite Light is toetsengeoriënteerd, niet gek als je om een vleugel heen gaat zitten, maar het is zeer zeker geen puur piano-album geworden. Meer een folkalbum gedrenkt in lichte elektronica. De toon is wat lichter en de lichte vibrato van Wells komt prachtig naar voren. De tien liedjes beslaan nauwelijks een half uur, maar nergens doet het afgeraffeld aan. Veel meerstemmige zang ook en het nummer “Honest Man” had zo van Cave’s Murder Ballads kunnen komen. En ja, het is veel lichter dan Black Mountain. Maar dat kon je uiteindelijk met zo’n naam en titel ook wel verwachten. Intrigerend plaatje!
mij=Jagjaguwar / Konkurrent