Het is de dag van de secret act. Fotografen spreken over het wurgcontract dat de heren hebben opgesteld. Iets met ‘universe’ en ‘eternity’. We zullen zien. We gaan het zien. Later op de dag. Samen met fotograaf Dennis zien we zo veel mogelijk bands. De overlap van vandaag is klein, om jullie zo veel mogelijk te bieden.
mij=Door: Jnnk. Foto's: Dennis &am; Tom
In mijn eentje begin ik de dag rustig bij The Airborne Toxic Event. Soms verbaast het me. Dat er bands zijn die veel mensen kennen, waarbij veel mensen intens gelukkig staan mee te zingen en te klappen. Bands waar ik nog nooit van gehoord heb. Di is zo’n band. In een goed gevulde India speelt dit familielid van The National een fijn mopje muziek om de dag mee te openen. Het is niet wereldschokkend, het is niet origineel, maar het verrast me wel dat er een glimlach rond mijn mond verschijnt zonder dat ik het in de gaten heb.
Ik besluit een rondje Bravoterrein. Jon Hopkins – Brian Eno is fan van hem en Chris Martin leende graag stukken van hem voor zijn laatste album – maakt ambient met beats en melodieën. Ik ben vrij onbekend met het genre, het pakt me en het raakt me. Het is muziek die je voelt: niet omdat deze zo hard staat, maar omdat deze tot in het lichaam doordringt. Weet niet hoe, maar het lukt. Vrij bijzonder. In de Bravo, bij de Fakkelbrigade is het druk. Ook tot buiten de tent (maar dat is dit festival bij bekende acts eerder regel dan uitzondering). De tent dampt, maar veel mensen interesseert dat niet: elk stukje gras wordt inmiddels ingenomen door zonnende en uitrustende mensen.
Ik hink-stap-spring mezelf een weg door de mensen en sta toevallig op dezelfde plek als twee jaar geleden: Patrick Wolf is voor de derde keer op Lowlands. ‘Hij ziet er geweldig uit’, zegt de presentator en ik zie het. Het gouden pak dat Wolf draagt maakt hem tot een kruising tussen een Romeinse soldaat, een icoon uit de jaren tachtig, David Bowie ten tijde van Ziggy Stardust en de held uit een science fiction film. Het grappige is dat de muziek van Wolf ook nog steeds een eclectische mix is die vooral een theatraal spektakel oplevert, maar wel een grandioos spektakel. Wolf vraagt iedereen met klem terug terug te komen naar Paradiso, zodat we ook zijn kostuumwisselingen kunnen meemaken, maar ook hier is het feest enorm. Hij loopt twee keer het publiek in, maakt zichzelf enorm moe, zijgt een paar keer neer op het podium, heft zijn armen enkele keren hoopvol naar de hemel en maakt twee keer – “Smells Like Teen Spirit” en “Like a Virgin” passen prima in twee intro’s – een mashup van zijn eigen liedjes.
Dat het bij Moke druk is, heeft waarschijnlijk meer te maken met Them Crooked Vultures dan met Moke. Alhoewel… Ik weet het niet. Prima festivalband denk ik, maar niet voor mij. Nog maar eens naar Devotchka, in de zomerzon bij het gras en het water rondom de Lima. Voor het eerst werkt deze tent. Op de hoempa met theremin van Devotchka wordt tot ver op het terrein gedanst, terwijl ik het idee heb dat ze niet hun strakste optreden geven, niet het beste dat ik ooit heb gezien. Maar soms geeft dat niet. Bij Devotchka is toch iedereen blij.
Tijd voor David, John Paul en Josh. Of welke volgorde dan ook. Weet niet wie het meest legendarisch is. John Paul is in elk geval het oudst. Voor mij is niemand legendarisch. Sorry. Ik vind wel dat ik er iets van moet vinden en probeer een beetje in de buurt van Grolsch te komen. Dat is onmogelijk. Verbazingwekkend genoeg hoor ik tot ver buiten de tent hoe ontzettend strak er gespeeld wordt en hoe goed het geluid is. Ik wil best nog iets meer horen, maar ik kom er niet doorheen. En ik wil er niet doorheen. Het is een beetje druk. De meisjes vooraan mogen in het gras plassen en de security kijkt een beetje angstig. Retestrak, maar ik moet vluchten. En ik vlucht niet naar Maxïmo Park – waar het vanwege die Vultures helemaal niet druk is – maar ik ga iets heel anders doen.
Ik doe iets wat ik niet vaak deed op Lowlands: ik dans me in de Bravo tot in het zweet bij ontzettend opzwepende negers en een geile billenschuddende danseres. Afrodance is het. De mensen van Buraka Som Sistema zijn waanzinnig. Niet alleen staan er op twee derde van het optreden al twintig meisjes uit het publiek met hun billen te schudden, ook krijgen deze Afrikaanse deurzakkers de hele tent zonder een enkele uitzondering op de hurken om na een one two three de hele tent tegelijk te laten springen. Hoogtepunt! Mijn eerste bier neem ik bij deze negers, het is feest. Een vriendin sms’t hoe ze de kinderen van haar en Josh later zal noemen. En ik geloof haar, maar hier is het ook leuk.
Op naar het volgende feestje: Lady Sovereign. Mijn billenschudvoorspelling komt uit. Zaterdag is billenschuddag. Lady Sovereign krijgt de tent wel mee, al vrij snel. Grimeprinses Sovereign doet wat ze moet doen en het contrast met Wilco is groot. Nog bezweet kan ik in een relatief lege tent nog redelijk vooraan komen. Geen handen de lucht in, geen vreugdedansjes… hier is het gewoon genieten. Maar, het is ook een beetje saai en ik weet niet goed waar het door komt: het geluid is goed, de band is goed en opgewekt, de liedjes zijn mooi – meer Summerteeth! –, de afwisseling is goed, maar toch. Het zal te maken hebben met die waanzin die ik net daarvoor heb meegemaakt. Een knappe jongen die dat nog eens kan oproepen.
Lang hoef ik op die knappe jongen niet te wachten, want daar is Hank Williams III en zijn punkband Assjack. Wat volgt is onbeschrijfelijk: een transformatie van vuige countrypunk tot keiharde hardcore country. Het omslagpunt ligt bij het moment dat Hank zijn elektrische gitaar krijgt omgehangen en zijn cowboyhoed verruilt voor een pet. De punk die hij zojuist produceerde door zijn akoestische gitaar tot moest te rammen, wordt nu geproduceerd door hetzelfde geram op de elektrische gitaar. Het gaat er hard aan toe. Niet alleen Hank zingt met zijn schrille stem de hoogste noot, ook de schreeuwende grunter – ‘Wat speel jij dan in de band?’ ‘Ik speel stem!’ – doet mee. Later zeggen mensen: het bleef zelfs zuiver. Ik zou zeggen: dat deed er niet toe, wel dan? Hank draagt een van zijn liedjes op aan punk rock singer-songwriter G.G. Alin. Kots, bloed en anders blijven hier achterwege, maar google maar eens op G.G. Alin. Dan weet u genoeg. Ik heb niet veel met kots en bloed, maar toch ook hier een hoogtepunt.
Rest mij niets anders dan Fever Ray. Maar helaas. Het is de dag van de rock’n’roll. Ik probeer het vooraan maar het geluid staat echt veel te hard. Er is behalve laserlicht en schemerlampen – ik zeg sorry tegen Dennis die ik hiernaartoe heb geleid voor een foto die niet te maken is – niets te zien en mijn oren doen pijn. Achterin de zaal check ik nog even de sfeer. Die is goed en de show is eigenlijk ook erg goed, maar het lukt me niet meer het geduld op te brengen. Ik krijg nog wel sms’jes van de mensen die ik vooraan zocht (maar in het donker is het moeilijk iemand te vinden) hoe enorm tof het wel niet was.
Ik heb geen spijt. Er is nog een dag. De gemiste kansen van vandaag? Health, Crystal Antlers en Alberta Cross. O, en Kyteman misschien. Er schijnt weer een Alpha platgespeeld, vooral ook door aanvullingen van koren, zangers en dat soort dingen. Ik geloof het, echt. En toen moest ik slapen.
Vergeet Josh en onze kinderen! Sinds gisteren wil ik alle Jesse Hughes nog maar mee naar huis nemen!