Lowlands 2009 – Napret dag 3

Ja, het is weer zo ver. Lowlands begint zijn tol te eisen. Het overdreven dansen bij Baraka Son Sistema heeft me nogal spierpijn opgeleverd. Maar ik slaap prima op de camping waar als vanouds weer veel lawaai wordt gemaakt. Als er een jongen zo ongeveer tegen onze tent aan staat te pissen – wij staan tien meter van de wc’s – word ik even boos. Dat soort mensen hoort niet op Lowlands. En een beetje ‘naar de kloten’ gaan vind ik prima, maar je moet niet als een volledige malloot mensen lastig gaan vallen, onderwijl Guus Meeuwis zingend en brallend. Ik heb me verre gehouden van drukte; ik sms’te mijn lief om te vragen of hij nog van me zou houden als ik Snoop zou overslaan. ‘Nope’ was zijn antwoord…

mij=Door: Jnnk. Foto's: Dennis
Ik begon mijn dag bij De Staat in het Nijmegenvak. Excusez le nationalisme. Het is bijzonder om mensen te hebben zien groeien en hier de Grolsch plat te zien spelen. Elke show van deze band is nog beter en nog energieker dan de voorgaande. Bovendien werd het publiek getrakteerd op extra's: Bram Hakkens (Kytemans drummer) en de Bas Bron (De Neger Des Heils van De Jeugd van Tegenwoordig, je weet toch) doen mee. Hakkens wordt al drummend binnen gereden en Bas Bron rockt mee op de immer fantastische reis van De Staat. Zo vroeg tot buiten de Grolsch het hele publiek meekrijgen is geweldig. Vroeg spelen is niet altijd vervelend: door jou is iedereen wakker en in opperbeste stemming. Veren in de reet van alle leden van De Staat.


Bij Kitty, Daisy & Lewis is het ook feest. Een jaren vijftig feest. En, de twee zusjes en broer zijn niet alleen, nee ook vader en moeder zitten in hun band. Wat we horen zijn swingende popliedjes van vroeger. Je moet van goede huize komen om terug te gaan in de tijd en nu iets te maken wat vijftig jaar geleden al uitgevonden werd. Nou, Kitty, Daisy & Lewis komen uit dat goede ouderlijk huis. Moeder swing de pan uit op bas en vader Durham, de stille man op de achtergrond, blijkt zijn kinderen goed te hebben opgevoed: de stemmen van de meisjes zijn waanzinnig sterk, bij een van de twee zitten er zelfs prachtige rauwe soulrandjes aan en alles swingt. Korte liedjes en als het publiek er genoeg van zou kunnen hebben wordt een Jamaicaanse trompettist – Tah Tah? – ingezet als gastmuzikant. In de felle middagzon is het goed toeven bij deze familie die in de jaren vijftig is blijven hangen en zelfs van nog betere huize komt: ze kunnen het maken om “Buena sera, Signorita” van Louis Prima als afsluiter te doen. Bravo. Hoezee.

Vampire Weekend valt iets tegen. Ook deze liedjes lenen zich prima voor de zomerzon, voor omgecompliceerdheid op de derde dag Lowlands, voor meezingen en meeklappen, maar er mist iets. Het is net of we naar een cd staan te luisteren: er valt niets op aan te merken maar dan dus ook niet in positieve zin. Feit blijft dat deze band er vorig jaar al had moeten staan. En dan in de India. Daar was het vast wel gelukt.

Dan volgt een hoogtepunt. Getipt door iedereen die op Haldern was en daarbij nog door enkele kenners: Edward Sharpe & His Magnetic Zeros is de ultieme hippeband uit Los Angeles. Frontman Alex, aan wie je ziet dat ie stinkt, springt vanaf het eerste lied over het podium als een uitgelaten jonge hond en er is niet genoeg plek om theatrale stukjes uit te voeren, de uit de kluiten gewassen tamboerijns te herbergen en alle tien de bandleden de ruimte te geven die ze willen hebben. De gitarist is zo stoned dat ie een groot deel van zijn backing vocals tegen een microfoonstandaard staat te zingen zonder dat daar een microfoon in zit en iedereen, werkelijk iedereen is blij. Het is hier in elk geval rustiger dan bij Snoop Dogg. Maar of ze nu echt hippies zijn? Aan het eind maakt een percussionist een foto van het publiek met zijn iPhone. En daarna rent de stonede gitarist over de houten vloer omdat hij goedaardig opgejaagd wordt door twee gasten met ontbloot bovenlijf. Het is een aardig schouwspel. En hartstikke leuk, zo in de zon. Muziek verbroedert hier. Het zou me niets verbazen als Edward Sharpe over enkele jaren een sekte is.

Terwijl fotograaf Dennis bij Rolo Tomassi en Metric nog wat plaatjes schiet, vermaak ik me niet bij Little Boots en wel bij Calexico. Little Boots speelt voor een halve India en is echt saai. Ik hou het niet langer vol dan drie liedjes. Het is flauwe, geforceerde electropop waar ik erg moe van word en eigenlijk geen woorden aan wil vuil maken. Vergeef me, of overtuig me van mijn ongelijk. Voor nu blijft Little Boots een snel te vergeten niemendalletje.

Calexico is eigenlijk wat Wilco op zaterdag was. Superstrak, erg mooi, maar toch een beetje saai om naar te luisteren. Wel veer ik op bij mijn lievelings van Calexico “Crystal Frontier” en nog meer bij de cover van een van mijn lievelingsliedjes “Alone Again Or”, maar Youtube leert me dat dat ook al lang geen originele cover is en dat Calexico dat lied al zeker drie jaar speelt.


Ik merk dat ook Lowlands zijn tol begint te eisen en ik ook bandjesmoe ben en herinner me de staat waarin ik verkeerde voordat Sigur Ros vorig jaar begon. Terwijl ik me verwonder over het hoge percentage mannen bij Baskery – ik heb serieus twee mannen horen zeggen dat ze toch ergens lekkere wijven moeten kijken op dit festival – hoor ik aan dat ze aardige countrypop maken. Meerstemmige countryliedjes van drie Zweedse meisjes: ik had het niet zelf kunnen verzinnen. Mooi, leuk en goed, maar op dit moment voor mij gewoon weer een bandje. Bovendien denk ik dat ik net zo goed thuis de cd eens op kan zetten om kennis te maken met deze vrouwen.

Wat dan volgt had ik niet verwacht. Ik word totaal omver geblazen door Grace Jones. Door haar show, haar stem, haar benen, haar overtuigingskracht, haar bewegingen, haar blik – te zien op het scherm – haar band en misschien ook wel door haar liedjes, maar die doen er eigenlijk niet zoveel toe (zeker niet als je ze niet kent). Het hele optreden door sta ik met open mond te kijken naar deze vrouw die inmiddels de zestig is gepasseerd maar staat te zingen alsof ze een oorlog moet winnen. Die stem! Waanzin. Zo enorm krachtig, dat het publiek niets anders kan dan zich gewonnen geven en zich overgeven aan deze show. Elk lied een andere outfit, elk lied een ander toneelstuk. Hoogtepunt is “Slave to the Rhythm” waarbij Jones aan het begin begint te hoepelen op een verhoging en ook hoepelend afloopt. Als dat het geheim is, ga ik morgen een hoepel kopen. Dan nog een cover van Roxy Music's “Love is the Drug” waarbij de hoed van Grace Jones in een verder donkere zaal als glitterbal fungeert. Ik word niet goed. Mijn open mond is het beste bewijs, ik kan dit niet omschrijven. Zien is geloven. En ik ben blij dat ik The Arctic Monkeys heb gelaten voor wat ze zijn. Ik ben benieuwd naar de nieuwe cd, maar voor nu wil ik alleen nog maar nog meer Grace.

Grace begon te laat en Grace loopt uit. Dat betekent minder Hanggai, minder strotzangers. Mijn Lowlands 2009 eindigt bij het eind van de show van Hanggai. En Grace was overweldigend, maar wat ik daarna bij de Lima aantref is ook niet mis. Hier, bij mijn strotzangers, is het feest. De in Peking wonende Mongolen maken er een soort Mongools indiepopfeestje van. De traditionele muziek grenst aan iets Westers wat makkelijk scoort op Lowlands. Weer kan ik een glimlach niet onderdrukken. De Lima is het verbroederingspodium. Het is er telkens feest. Goed gedaan. Ik ben voldaan.