Ik had vroeger een alto klasgenootje. En net als alle andere alto klasgenootjes had dit meisje haar etui volgekalkt met bandnamen en maatschappelijk verantwoorde kreten. Een van die kreten op haar etui is me altijd bijgebleven: ‘I hate my live!’. Aan deze kreet moest ik denken toen ik de cd van het Zuid-Franse Montreal on Fire beluisterde. Uit de muziek en teksten kan ik niet anders concluderen dan dat de heren ook niet echt van het leven genieten. En dan kom je nog wel uit het mooie Toulouse! Afgezien van de zware slowcore die over de luisteraar wordt uitgestort, klinkt zanger Adrien Broué net iets te getormenteerd en gekweld. En zo halverwege het album gaat dat echt gigantisch op de zenuwen werken. De band leunt op een geluid dat in de duistere jaren tachtig misschien nog wel kon, maar nu enorm gedateerd aandoet. Het zou me niks verbazen als de zanger ook ‘I hate my live!’ op zijn etui had staan vroeger op school, waarschijnlijk met dezelfde aandoenlijke spelfout. Ik hoor nog liever Franse rap dan dit ongeïnspireerde gejank.
mij=Lacrymal / Import