Toe maar, je album aankondigen als laatste deel van je eerste trilogie. Het lijkt wel een fantasy boekenreeks. Maar goed, met pretenties is natuurlijk niets mis als ze ook worden waargemaakt. Morkobot probeert het met twee bassisten en een drummer, in drie lange instrumentale nummers. En ja, dat lukt eigenlijk heel goed. Natuurlijk hebben de lage tonen de overhand, maar de gitaar wordt nergens gemist. Integendeel, de overvloed aan basfrequenties heeft een sterk effect op de al aanwezige donkere, bijna nihilistische sfeer van de experimentele composities. Sunn o))) is een naam die hier een daar komt bovendrijven uit de inktzwarte modderpoel, maar het geheel is veel dynamischer dan bij de dronende monnikspijen. Ook Zu komt soms om de hoek van de donkere steeg kijken, maar zo jazzy en improviserend wordt het bij Morkobot nergens. En hoe langer je luistert, hoe meer blijkt dat het Italiaanse drietal een erg indrukwekkende plaat hebben gemaakt, vol doem, dwarsigheid, experiment en passie, die ook zonder enige referentie erg goed overeind blijft. Heerlijke plaat.
mij=Supernatural Cat / Clearspot