Met nostalgie is niets mis. Gisteravond nog heb ik mateloos zitten genieten van de Classic Albums-dvd van Iron Maiden‘s The Number Of The Beast. Diezelfde nostalgie is de reden dat ik heb genoten van Sanction-X‘s The Last Day. Een band die zich in de bio zowaar bijna perfect omschrijft: ‘The band compositions feature good grooves, driving Riffs and easy-to-remember melodies. The music can be described as melodic Metal Rock with a classical and progressive influence.’ Alleen de progressieve invloed is niet zo heel erg aanwezig, maar verder klopt het als een bus. Het geheel wordt overigens gebracht in een stevig tachtiger-jarenjasje, de metal uit de New Wave Of British Heavy Metal, die vaak eigenlijk gewoon heavy geproduceerde bluesgeörienteerde hardrock was. Sanction-X is een Duitse band, gesticht door zanger Ebby Paduch en gitarist Robby Böbel (ex-Frontline), en heeft wel wat overeenkomsten met bands als Saxon en Twisted Sister. Beide hadden een rauwe, beukende sound en leken met groot gemak anthemachtige composities uit de mouw te schudden. Juist die zaken zijn hier ook zeer prominent. De ritmepartijen zijn traag beukend, de zang is macho en met veel drama en de solo’s zijn de kers op de taart. Het mag duidelijk zijn dat Sanction-X bepaald geen nieuwe paden inslaat, maar waar ik bij platen als deze regelmatig bij de derde beluistering al wat verveling bij mezelf bespeur, bleef ik dit album steeds waarderen. Het mag dan aan alle kanten voldoen aan elk cliché dat je kunt bedenken, compositorisch en in de sound is het dik voor elkaar. Sanction-X bewijst dat clichë’s niet per definitie saai hoeven te zijn.
mij=Metal Heaven / Rough Trade