Templo Diez – Merced

‘Oenen’, mopperde ik de eerste paar luisterbeurten. Hoe konden de dames en heren van Templo Diez bedenken om Merced te openen met zo’n zwakke track. De lelijke cheesy vioolpartij in “On Our Way” lijkt meer iets voor de tapdansers van Lord of the Dance en later doet ‘t rommelige duet op vol volume in de huiskamer vooral lawaaiig aan. Na een paar dagen losten deze minpunten ineens in ‘t niets op, laten we ‘t een muzikale opklaring noemen. Het bewijst maar dat Templo Diez wat tijd nodig heeft. De Haagse band met een Franse frontman drijft op sfeer. Hier vindt men geen hooks of popliedjes, maar stemmige alt. country voor in een bruin café, met af en toe wat rockend prikkeldraad om de luisteraar wakker te houden. De band vertoont qua genre gelijkenis met de Belgische collegae van Krakow, waar ook zowel een jongen als een meisje zingen. Al is jongen is niet echt het goede woord voor de donkere theatrale vocalen van Pascal Hallibert. Het is uiteindelijk toch vaak zijn stem die de boel hier boven ‘t maaiveld doet uitsteken. Het perfect opgebouwde hoogtepunt “Hikkimori” is een memorabel voorbeeld, vol smachtende galm. Geestverwant Niels Duffhuës is niet ver weg. ‘I don’t know where we are, I’m a ghost tonight.’ Het amusante “Hush” is de vreemde eend in de bijt, zo’n beetje het enige nummer waar je niet heel diep in je glas van wil gaan turen, met z’n vrolijke belletjes en (keyboard)fluitjes.

mij=Innerstate 65