Om even met ds. Gremdaat te spreken: ‘Hebt u even een half uurtje voor mij?’ Als iemand dat aan je vraagt dan gaat het meestal over iets dat haast heeft, maar relatief kort samen te vatten is. Bovendien wil de vraagsteller graag voorkomen dat de ander een reden heeft om het verzoek af te wijzen. The High Strung is een band die met Ode To The Inverse Of The Dude een half uurtje van mijn tijd vraagt. Uiteindelijk hebben ze die op twee seconden na nodig. Vreemd genoeg staat de band op Wikipedia als een garageband te boek. Ik lees dat dit al hun zesde album is, en dat verbaast me eigenlijk want de band klinkt alsof het jonge honden zijn. Kennelijk heeft de evolutie een handje geholpen bij de ontwikkeling van het geluid, want de band klinkt op basis van dit album als een lo-fi-band die niet vies is van een pompeus ‘Wall Of Sound-geluid’, maar ook de folk, psychedelica en Britse mod ogenschijnlijk gemakkelijk in hun muziek implementeert. Als ik het resultaat met bands moest samenvatten dan ligt het geluid ergens tussen The Flaming Lips (zonder tegen het vals zingen aanzittende zanger!), Guided By Voices, The Beach Boys (Pet Sounds) en The Kinks. In een klein half uurtje laten ze horen dat er toch wel enige urgentie is om hun muziek met mij te delen. Waarschijnlijk ben ik extra gevoelig door het zomerse weer en dat ik hier de muziek graag op aan wil laten sluiten. Op dit album staan overigens het nummer “Anyone” dat na een aantal keren draaien genadeloos in je hoofd blijft hangen. Je bent gewaarschuwd.
mij=Park The Van / Rough Trade