Recensies schrijven over je favoriete bands, da’s een linke bezigheid. Helemaal als ze The Tragically Hip heten. Ik moet namelijk de eerste The Tragically Hip-cd nog horen waar ik vanaf de eerste luisterbeurt hetzelfde over blijf denken. Haat-liefdeverhoudingen met platen zijn wat mij betreft overigens een goed teken. Zeker bij de latere platen van The Hip heb ik daar nogal last van. Zo ook met album nummer elf, net als zijn voorganger geproduceerd door Bob Rock. De rock-feel die hij bij World Container herintroduceerde is als sneeuw voor de zon verdwenen. De mellow toon van het openingsnummer “Morning Moon” schokte menig fan. Ik vind het wel een prettig nummer met zijn fraaie koortjes, ragfijne gitaarwerk en cello’s. Ja inderdaad, u leest het goed, Downie en de zijnen hebben een bak strijkers de studio ingehaald. Het geeft het nummer een aangename melancholieke toon. Ik houd óók van Downie als hij niet van gedrevenheid uit zijn dak gaat in een nummer (al doet hij dat nog wel in bijvoorbeeld “Frozen My Tracks”) en dat is wat de rest van We Are The Same grosso modo laat horen. Erg fraai vind ik bijvoorbeeld het politiek getinte “Now The Struggle Has A Name” (met een solo die doet denken aan die van Clapton in “I Wish It Would Rain”) waarin Downie zich van zijn beste kant laat zien. Toch fronste ik ook door de voor The Hip a-typische beat en verderop nog gedragen gespeelde trompet die “Coffee Girl” laat horen. Maar daar staat dan weer het machtige, losjes in drie delen opgesplitste “The Depression Suite” tegenover. We Are The Same is misschien niet de beste plaat van The Hip, maar het is wel een fascinerend album geworden door zijn ongewone en onverwachte doorkijkjes. Bovenal is het een goed excuus om de band weer eens deze kant op te laten komen. Want op het podium zijn er weinig bands zo groots als The Hip.
mij=Rounder / Decca / Universal
Issie hier al uit dan? Dan zijn ze een stuk sneller dan de vorige keer…
Zekers! Heb ik geregeld voor je. Scheelt weer import-gedoe 😉
De plaat is al een paar weken verkrijgbaar in Nederland, i.i.g. via Bol.com.
The Hip heeft toch weer een erg mooie CD uitgebracht die ik erg graag draai.
Mooie, faire recensie. Aleen ben ik het er niet mee eens. Dit is echt een prachtige plaat zonder voorbehoud. Ik schrok me eerst ook rot bij Coffee Girl maar beluister de plaat eens rustig van voor naar achter (wie doet dat nog, wie kán dat nog?) en je raakt verslaafd. Dit is wel een van de beste Hip-platen, alleen is-ie anders. En dat alleen vind ik al prijzenswaardig.
Helemaal eens met Hans, het is weer ouderwets zo’n plaat die steeds beter wordt naarmate je ‘m vaker draait! Ben heel benieuwd hoe het live zal klinken in November!
Ik heb ze nu dan voor het eerst live gezien in de Effenaar.
REM is groots op de büne maar The Hip kan er ook wat van. Al hun albums zijn van ongeevenaard niveau. Nu heb ik met eigen oren gehoord wat ik al op hun albums tegen kwam. We are the same was voor mij ook even “wennen”. Na elke luisterbeurt wordt ie beter zoals al hun CD’s. Alleen worden ze nooit gedraaid op de nederlandse radio. Begrijpen kan ik het niet. Deze band hoeft niet geplugd te worden.
Dat moet de reden zijn.
Hipnieuws!
Tragically Hip guitarist Paul Langlois said the band is going to do some summer shows before releasing their next studio disc, which they are currently writing and recording at their Bathouse Studio in Kingston, Ont.