Tiny Vipers – Life On Earth

Ik mag me graag terugtrekken in mijn moestuin. Zaaien, oogsten, onkruid wieden en gieteren, het geeft me op een prettige manier een moment van ontspanning. Vaak ga ik ‘s avonds laat tot de duisternis invalt of ‘s morgens vroeg in het weekend dan ook even bij tanken daar tussen de groenten en vruchten. Ik neem dan wel bijna altijd mijn iPod mee. Vogels hoor je bijna niet in het stuk waar ik zit, maar wel voorbij razende auto’s een straat verderop en lawaai uit de omringende flats. Die dopjes in mijn oren maken dat ik me dan echt af kan sluiten van mijn omgeving. Mijn voorkeur hierbij gaat wel uit naar het beluisteren van ingetogen albums van vrouwelijke singer/songwriters. Afgelopen weekend vergezelde Jesy Fortino me. Ze opereert in haar eentje onder de naam Tiny Vipers. Twee jaar geleden verscheen haar veelbelovende debuutplaat Hands Across The Void. Voor die release had ze vooral vertoefd in koffiehuizen waar ze haar liedjes speelde. Het moeten een droevige bende geweest zijn daar waar zij optrad. Vrolijkheid en hoop straalden haar liedjes namelijk niet bepaald uit. Daarvoor waren de liedjes te kaal en sereen. Op haar nieuwe cd Life On Earth trekt ze de lijn door van haar debuut. Het achter zich laten de koffiehuizen en het optreden elders ter wereld heeft haar duidelijk gerijpt. Het is bijzonder dat ondanks dat haar stem fragiel is en de muziek fluisterzacht ze toch krachtig op mij overkomt. De stilte en rust om mij heen, zo op mijn knieën in het groen zittend, versterken haar kracht ook zeker. De minimaliteit van haar gitaarspel bloeit zo op en ondanks dat haar teksten vrij abstract overkomen, geven ze me wel een goed gevoel. Het maakt dat ik niet anders kan constateren dat Life On Earth zo’n plaat is waar je rustig de tijd voor moet nemen voordat die zich voor je weet te winnen. En dat is nou vaak het probleem. Wie heeft er tegenwoordig nog tijd beschikbaar en wenst dat te besteden aan een uur durende minimale folkplaat?

mij=Sub Pop / Konkurrent