Sommige platen blijven lang op mijn stapel liggen. Meestal terecht. Tracy Gang Pussy – alleen die naam al – komt uit Frankrijk en klinkt als het debiele broertje van Papa Roach. Zelf vinden ze geloof ik dat ze een rock ‘n’ roll-band zijn en aan hun uiterlijk te zien zijn ze ook niet vies van een beetje glamrock. Openingstrack “I Got To Move On To Be Free” is aardig. Niet meer dan dat. Al snel blijkt echter dat Number 4 een draak van een plaat is. Nummers zijn nodeloos lang door saaie gitaarsolo’s, de huilstem van de zanger werkt binnen de kortste keren op je zenuwen – net als zijn slechte Engels trouwens – en je daadwerkelijk naar de tenenkrommende teksten van Tracy Gang Pussy gaat luisteren kun je als luisteraar niets anders dan je aansluiten bij het statement in het laatste nummer: “I Don’t Believe In Hapiness Anymore”. Mooi gesproken!
Onterecht genegeerd door de cd-speler van Timbo: Violence Is Timeless van het Zweedse Division Of Laura Lee. Aan het begin van dit millennium nog bestempeld als ‘the next big thing’, maar de (Europese) doorbraak bleef uit. Niet zo gek dat deze nieuwe – nou ja, nieuw…in het eigen Zweden is ie al weer een half jaartje te krijgen – niet meer op Epitaph-broertje Burning Heart uitkomt. Niet getreurd, DoLL is nog altijd een bovengemiddeld leuk bandje. Sfeervolle postpunk gecombineerd met rauwe randjes die doen denken aan Black Rebel Motorcycle Club. Sowieso is Violence Is Timeless een trip down memory lane: Sonic Youth, Nirvana en zelfs een vleugje garage komen voorbij. Extra punten voor afsluiter “Do You Love Me?”, een eerbetoon aan Fugazi‘s “Do You Like Me?”. Een album dat werkelijk alle kanten op schiet. Lekker!
mij=Apokalypse / Sonic & Unter Schafen / Sonic