Een half jaar geleden kwam ik per toeval op de MySpace pagina van multi-instrumentalist William Fitzsimmons terecht en was meteen onder de indruk van zijn breekbare The Sparrow and The Crow nummers. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hoorde dat in Europa eerst zijn Goodnight album uit 2006! uitgebracht zou worden. De man deed een paar maanden geleden al een mini-tour door Europa en op de dag dat ik hem interview staat hij in het voorprogramma van Sophia. Al had dat interview bijna niet plaatsgevonden aangezien hij en zijn Duitse manager de weg waren kwijtgeraakt in Brussel. Na een kort gesprekje in het Duits -van alle markten thuis die William- gaan we toch maar verder in het Engels, waarna ik hem meteen vraag naar dat Goodnight Vs. The Sparrow And The Crow-verhaal.
Inderdaad is dat een nogal vreemde gang van zaken geeft William Fitzsimmons meteen toe; ‘ik weet eigenlijk ook niet waarom daarvoor gekozen is. Voor mijzelf is het wel bizar want mijn albums hebben allemaal een eigen thema en er zit ook stukje verwerking in dus om nu weer geconfronteerd te worden met zaken die ik in 2006 van mij afschreef om daarna verder te gaan met mijn leven is wel moeilijk. Vooral ook omdat ik niet bepaald over zonneschijn en regenbogen zing, het zijn nogal wat persoonlijke issues die ik aankaart. In eerste instantie was ik dan ook niet zo blij om alles weer op te rakelen, maar oké eigenlijk is het wel logisch om als luisteraar in chronologische volgorde mijn verhaal te horen. In een boek begin je ook niet in het midden. Het ‘eerste’ album gaat namelijk over de scheiding van mijn ouders toen ik jong was, The Sparrow And The Crow behandelt mijn eigen scheiding.
mij=Interview: Nathalie
Je bent een kind van blinde ouders die zich omgaven met muziek. Hoe is het om op te groeien te midden van zoveel muziek?
‘Voor mij was het echt fantastisch, al was het soms ook wel moeilijk omdat we toch wel geïsoleerd leefden. En het was letterlijk ook wel donker omdat we vaak geen lichten aan hadden in huis, maar de muziek om ons heen dat was onze passie die we samen deelden. Mijn moeder speelde piano voor ons en mijn vader had een pijporgel dus dat was allemaal erg fascinerend voor een kind. We tokkelden dan zelf wat mee op een xylofoon, het muzikale zat er al heel vroeg in. De vraag is eigenlijk wel lastig om te beantwoorden omdat we niet anders wisten, voor ons was dat heel normaal, we dachten dat alle kinderen zo leefden. Ik zou ook niet een andere jeugd gehad willen hebben eigenlijk.'
Je zegt het zelf al, Goodnight gaat over de scheiding van je ouders. Hoe lang geleden was dat omdat je er nog een redelijk recent album over heb gemaakt?
‘Dat is al een tijdje terug, ik was twaalf jaar oud toen ze uit elkaar gingen en het duurde ongeveer twee jaar voordat de scheiding er doorheen was. Maar aangezien zelfanalyse een facet is van de opleiding tot therapeut kwam de pijn er eigenlijk pas uit toen ik aan het afstuderen was. Soms hou je zaken nu eenmaal liever diep begraven. Echter als je mensen als therapeut goed wil helpen moet je natuurlijk je eigen demonen overwonnen hebben, en aangezien muziek voor mij een natuurlijke manier van communiceren was, ontstonden zo de eerste nummers. Al moet ik erbij zeggen dat je uitdrukken door muziek helpt bij de verwerking, maar het kan nooit als vervanging dienen voor. Laat ik het zo zeggen: de muziek hielp met het proces tot verwerken van de scheiding maar ook alleen dat, de rest moest ik zelf doen.'
Die pijn en het verlaten van, deze thema's komen op beide albums terug. Wat dat betreft zit er toch een grote overlapping tussen Goodnight en The Sparrow and The Crow?
‘Ja inderdaad, al moet ik zeggen dat mijn eigen huwelijk door mijzelf te gronde is gericht, dat heeft niets met mijn ouders' scheiding te maken. Het was mijn eigen stomme schuld. Maar het is wel moeilijk om het beter te doen omdat je niet zo goed weet wat de juiste manier is om een huwelijk te laten slagen. De dingen uit je verleden die je ontloopt komen blijkbaar toch uiteindelijk weer boven en dat is ook de belangrijkste connectie tussen de twee platen. Een zin in Ray LaMontagne's “Empty” verwoordt dat eigenlijk perfect: 'I looked my demons in the eyes, laid bare my chest, said “Do your best, destroy me'. Ik was een lange tijd op de vlucht voor mijn demonen uit het verleden maar uiteindelijk moest ik ze toch onder ogen zien.'
De eerste twee albums maakte je thuis – het debuutUntill When We Are Ghosts is in Europa niet uitgebracht -, het laatste in een studio. Was het een logische keuze om nu in een professionele studio te gaan werken?
‘Thuis ligt de controle bij jezelf, maar moet je ook alles zelf doen. Dus bij Goodnight was ik uren achterelkaar één zin aan het inzingen om het maar perfect te krijgen. Ik zou dat nu niet meer doen, het was niet de beste periode uit mijn leven. Ik had mezelf opgesloten in een kamertje en sliep weinig, kortom mijn hele leven liep op dat moment niet meer goed. Achteraf bezien zou ik dat album niet gemaakt hebben. Ik bedoel, ik hou ervan om muzikant te zijn en er mijn brood mee te verdienen maar op dat moment heb ik er veel mee verloren, zoals mijn vrouw en vrienden. Ik realiseer me dat er veel mensen zijn die het leven willen dat ik heb, maar heel soms mis ik toch wel dingen van voordat ik platen maakte en toerde.'
Ook al zitten er overeenkomstige thema's in je platen, toch hoor ik een sprankje hoop in je nieuwere werk.
‘(grappend) Eh ja dat was de hand van de producer. Nee serieus, als ik die hoop niet in The Sparrow And The Crow had gebracht dan was ik doorgedraaid, eigenlijk was het een beetje doen alsof voor mezelf, “fake it till you make it” als het ware. De teksten van sommige nummers waren meer een doel, de hoop dat ik op dat punt zou komen van wat ik schreef. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, luisteraars hoeven nu ook weer niet depressief te worden van mijn platen. Mensen die droevige muziek niet begrijpen horen alleen het trieste maar diegenen die het wel begrijpen horen er beide in, en daar doe ik het uiteindelijk voor.'
Je maakt ook veel gebruik van gastzangeressen, is dat altijd dezelfde vrouw?
‘Op Goodnight zong Ingrid Michaelson mee, maar ook mijn inmiddels ex-vrouw. Priscilla Ahn en Caitlin Crosby waren zo aardig om de vrouwelijke vocalen op The Sparrow And The Crow op zich te nemen. -Verwarring als ik William erop attent maak dat Ahn vanavond ook in Brussel optreedt maar dan in de Botanique- Op Goodnight was het esthetisch van belang dat er een vrouwenstem op te horen was, maar op The Sparrow And The Crow is het zo mogelijk nog belangrijker. Ik wilde dat er een vrouwelijke stem te horen was zodat je het verhaal vanuit twee verschillende invalshoeken ziet, want meestal hoor je maar één verhaal bij een echtscheidingsplaat. In “I Don't Feel It Anymore” verwoordt ze de zijde van mijn vrouw zodat ik het achter me kon laten. (Verzucht) Hmm, mijn muziek is toch wel zwaar op de maag liggend. Ik heb eindelijk eens een vrolijke plaat nodig. Maar oké, ik raad ook niemand aan om mijn platen dagen na elkaar te draaien, verandering van spijs doet eten. Al zijn er ook mensen in de wereld die misschien eens wat meer naar introspectieve muziek zouden mogen luisteren.'
Hoe ben je qua invalshoek bij een mus en een kraai terecht gekomen?
'Ten eerste hield mijn moeder van vogels (en mijn vader helemaal niet), dus de fascinatie voor vogels zat er al vroeg in. En de albumtitel kwam naar boven toen ik pas in Illinois woonde, daarbij Pennsylvania en de slechte ervaringen achter me latend, en rond reed door de staat. Ik zag twee vogels samen vliegen op een windvlaag en ineens vloog er eentje de andere kant op en op dat moment kwam de hele scheiding ineens voorbij. Dus het was niet meer dan logisch dat de plaat over twee vogels zou gaan. Een spreeuw omdat dat staat voor liefde, loyaliteit en emotie en een kraai die staat voor gevaar en problemen.'
En in de toekomst een positieve plaat?
‘(lachend) Ja een full on popplaat. Nee dat niet, maar ik wil geen echtscheidingsplaat meer schrijven daar heb ik wel een beetje mijn buik vol van. Ik probeer mezelf in ieder geval meer met positieve dingen te omringen dus misschien gaat het wel gewoon over de liefde.'
Als ik al had verwacht door zijn bio te lezen dat het een man van weinig woorden was, dan had ik het toch volledig mis. Zoals hijzelf al zei tijdens het interview praat William nogal veel -“that's why I was such a bad therapist, I talk too much”. De komende weken kun je William Fitzsimmons weinig pratend, maar des te meer zingend op diverse plekken in Nederland aanschouwen.