Dit is het album wat Tartufi onlangs had willen of moeten maken. Net als dat duo bestrijkt Chad Benchetrit tal van genres, maar hij doet ‘t op kalme, subtiele en vooral weloverwogen wijze. Misschien helpt ‘t dat ie in zijn eentje is. Years is een album klein van omvang, maar kwalitatief gebeurt er meer dan genoeg. Iets wat je ook best mag verwachten van een lid van Do Make Say Think en Broken Social Scene. Bovendien is de man een kundig audio-engineer, dus alles klinkt hier tot in de puntjes uitgebalanceerd. Years opent met een jazzy soundscape, waarin de blazers mysterieus galmen. Het heeft dat arty sfeertje wat je ook bij het Kammerflimmer Kollektief aantreft. Benchetrit oefende zich gedurende zijn tienerjaren helemaal suf op de gitaar, en heeft loon naar werken gekregen. Her en der op de plaat staan getokkelde passages waarvoor John Fahey of Glenn Jones zich niet zouden schamen. Let in “Don’t Let The Blind Go Deaf” op ‘t inventieve flageoletten-gebruik, waaraan je elke nerdy snarenmeester herkent. “Are You Unloved” is puur afgaand op (ruime) speeltijd de hoofdmoot van de plaat. Het begint met een langgerekt Books-achtige glitchy passage die uiteindelijk ontaardt in een Squarepusher-beatfuck, waarover blazers op z’n Múm‘s intens beginnen te jengelen. Ook de naam Jagga Jazzist moet nog even vallen. Eigenlijk is die hele onderverdeling in tracks overbodig hier, ik heb ook geen moment naar de tracklist gekeken. De flow is zo uitgekiend. Maar laat ik ‘r toch nog eentje uitlichten.. “September 5. October 21. 2007” is qua pure ambient het hoogtepunt. Twee minuten ruizen en kraken de accordeons, pastoraal en diepreligieus. ‘O mensen, mensen, dat was nog eens een kerkdienst’, zou Raymond van ‘t Groenewoud zeggen.
mij=Arts & Crafts / Konkurrent