Ik had me nooit gerealiseerd dat de line-up van The Dears zo’n komen en gaan van mensen was. Dat zal ook wel komen doordat de charismatische frontman Murray Lightburn zo’n aandachtstrekker is. De som van het aantal bandleden dat ooit bij The Dears ‘iets’ gedaan heeft, is niet te tellen op de vingers van twee handen. Een van hen is Patrick Krief, die van 2001 tot 2008 gitarist was en qua successen dus precies met zijn neus in de boter viel. Maar tijdens de opnames van Misseles was de koek op en besloot hij definitief zijn eigen weg te gaan, in 2007 bracht hij namelijk al een solo-ep uit). Nu is hij terug, met een band die luistert naar de naam Black Diamond Bay waarin met George Donoso nog een ex-Dears bandlid terug te vinden is. Al luisterend naar Calm Awaits kun je niet anders concluderen dan dat Krief prima gedijt als bandspil. Al durf ik er geen geld op te zetten of hij zijn voormalige frontman voorbij gaat streven aan kwaliteit of succes, de stem van Lightburn scoort net wat meer pluspunten. De plaat begint met twee rustiger nummers die me niet gelijk voor me weten te winnen, maar bij “Brothers In Exile” grijpt Calm Awaits me flink bij de kladden. Lekker nummer is dat. Doorluisterend blijkt de grondtoon van Calm Awaits gemoedelijk te zijn, met hier en daar een goede draai om de oren van de luisteraar. Het zorgt voor voldoende afwisseling om boeiend te blijven. Slim kiest Krief niet alleen om en om voor elektrische en akoestisch gitaar, maar geeft hij het toetsenspel van Roberto Piccioni ook veelvuldig de ruimte. Daardoor staat er met “Mercury” nu een bijzonder fraaie pianoballade op de cd, waarin de solo van Krief overigens wel weer het hoogtepunt is.
mij=Factor / The Alternative