Soms heb je maar even nodig om te horen dat je met een tof nieuw bandje te maken hebt. Binnen dertig seconden was mij duidelijk dat Canadian Sunset een bovengetalenteerd gezelschap is. Het openingsnummer “Come, Die With Me Tonight” begint verwarrend lo-fi, maar slaat na een tiental seconden om in een geweldige volle sound die een kleine twintig minuten erg goed blijft. Niet zo gek ook als je weet dat René de Vries de productie van This Deceitful Heart voor zijn rekening nam en Martijn Groeneveld de mastering. Maar dan moet je vanzelfsprekend nog wel sterke tracks aanleveren om het geen lege dop te laten blijken. Ook dat zit wel snor bij Canadian Sunset. Dat dat anderen niet ontgaan is, blijkt wel uit het feit dat de band meet mocht met de La Luna On The Road tour en zo het Flevo Festival aandeed. Inderdaad, de tracks hebben een religieuze inslag qua teksten, maar dat heeft mij bij andere bands vele malen erger gestoord. Een nummer als “Beloved” waarin de vier hulp krijgen van Belle Epoque’s Kyle Istook is bovendien een van de beter ’emo’-tracks van Nederlandse bodem die ik de afgelopen jaren hoorde. Het is nog niet zo dat ze zo de plek van Face Tomorrow in kunnen nemen, maar de potentie om snel verder door te stoten is er absoluut.
Of dat Broken Sun ook gaat lukken waag ik te betwijfelen. Hun debuut-cd beslaat elf tracks en het kost me verdomd veel moeite om die in zijn geheel uit te zitten. Dat is deels te wijten aan de nare stem van GD Allen waarin echo’s doorklinken van mijn grote vriend David Bowie. GD Allen is een Australiër die Bart Dietvorst (o.a. Wealthy Beggar en 2nd Place Driver) ontmoet heeft toen hij in 2008 tijdelijk zijn biezen pakte en naar Melbourne vertrok. Ik kan maar niet wennen aan Allens saaie stem. Wat ook niet helpt is dat de muziek van het tweetal me niet 11 tracks boeit. In de bijna geheel akoestische afsluiter “Smokescreen” irriteert alleen nog de overdreven zang van GD Allen. Die lijkt zo uit een symphoband vol grootste gebaren weggelopen. Het echoënde gitaarspel hierin is namelijk wel aardig. Verder gaat het muzikaal gezien alle kanten op: funky, indie, pop, rock, electro. De twee zijn tijdens hun huiskamersessies (waarvan ze veel first takes bewaard hebben) alle kanten op geschoten. Ik denk dat het verstandiger was geweest de boel wat meer te stroomlijnen en eens voorzichtig te beginnen met een ep-tje met vier of vijf tracks en zo je eigen stijl op te zoeken. Elf tracks is wat mij betreft teveel van het goede voor een eerste worp.
mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer