De start van mijn huidige smaak heb ik te danken aan mijn vijf jaar oudere broer. Niet aan mijn ouders, want die hadden voornamelijk de softe kant van de seventies in de collectie. Bert Kaempfert, Moody Blues, dat spul. Een van de meer gedraaide albums was ook soft, maar maakte heel wat meer indruk op me: Chi Coltrane‘s debuutalbum, met de Arbeidsvitaminen-hit “Go Like Elijah”. Niet zozeer muzikaal, maar vooral door de stem. Beslist een stem waar je aan moest wennen, maar ook een stem die tot op de dag van vandaag uniek is, zoals te horen is op Yesterday, Today & Forever. Nou ja, op twee songs tenminste, want de rest is afkomstig van albums die in de jaren tachtig alleen in Europa uitgebracht werden: Live!, Ready to Roll and The Message. De nieuwe songs, waaronder het titelnummer, passen overigens naadloos in het stramien van de oude songs. Het geluid is meestal dat van de softsoul uit het begin van de jaren tachtig, met alleen meer nadruk op de piano dan gebruikelijk bij bijvoorbeeld het debuut van Whitney Houston. Op zijn best is het smooth pianopop, zoals bij het Billy Joel-achtige “You Were My Friend” – hoewel je daar over de kip en het ei kunt discussiëren. Met een minder opvallend stemgeluid zou het allemaal niet heel bijzonder zijn, maar goed, die stem is altijd hét handelsmerk geweest. Een gospelstem met een goed afgerichte kikker in de keel, met daarnaast een rauwheid en power die juist geenszins aan de tachtiger jaren softsoul doet denken. Juist die stem is de perfecte tegenhanger voor de gladde arrangementen. Binnenkort komt er een nieuw album, maar voor die tijd komt de dame voor de eerste heuse tour in 23 jaar naar Nederland. Dit is een fijn opwarmertje.
mij=V2