De naam Daniel Norgren suggereert al dik de afkomst van deze nieuwe artiest. Dat moet wel een Skandinees zijn zeg je? Juist ja. Maar bij zijn naam houdt het ‘karakteristieke’ Scandinavische deze keer ook gelijk op. Van Norgren krijg je allesbehalve feeërieke muziek voorgeschoteld. Een beetje ingewijde was al overrompeld door zijn eerste album Kerosene Dreams, wij hadden er een attente Nederlandse platentoko voor nodig om wakker geschud te worden door de geweldige tweede plaat van deze Zweed: Outskirt. Norgren klinkt alsof Tom Waits al jaren een in de uitgestrekte Zweedse wouden verdwenen broertje heeft gehad dat opgepikt is door twee blues- en jazzliefhebbende Zweedse ouders die hem dat met paplepel en al in zijn mik gedouwd hebben. D’r is dus geen reet Scandinavisch aan Norgren, zelfs de teksten doen heel erg Amerikaans aan. Toch schijnt hij het daar goed te doen. Da’s ook weer niet zo heel verbazingwekkend gezien de kwaliteit van de liedjes op Outskirt, die is namelijk bijzonder hoog. Het gros is in één take op tape gezet en zonder verdere poespas doorgezet op de cd. Dat hoor je bijvoorbeeld in “Fivestringed Crooked Red Clara” goed terug. Je ziet Norgren met gewoon met een norse doorleefde kop voor je als hij zingt ‘Had a job out on the dumb, till I cam across a fivesstringed red Clare’. Hij brengt het zo overtuigend dat ik meen zijn whisky te kunnen ruiken. Dat hij het ook soulvoller kan bewijst hij in het navolgende “Poor Heart’s Avenue” waarop de steel gitaar van Berra Karlsson de show steelt. Da’s gelijk ook de kracht van Norgren. Volgens mij moet de verleiding voor ’em groot geweest zijn om zichzelf om te turnen tot echt een one-man-garage-band à la Ottoboy. Door gretig gebruik te maken van de geboden helpende handen heeft Outskirt meer dan voldoende variatie. Hierdoor raakt een track als bluesy ballade “Mean Old Devil Got On”, waarop Norgren helemaal in zijn uppie is en zichzelf begeleidt op piano omringd door op de achtergrond spokende elektronica, je des te harder.
mij=Cool Buzz / Suburban