E.Vil is behalve een woordspeling van dubieus niveau de naam waaronder Elias Viljanen (juist ja) zijn solo-albums uitbrengt. Normaal gesproken is hij de gitarist van dienst in Sonata Arctica. Aan de hoesfoto is al te zien dat het met het evilgehalte nogal meevalt en het schijfje zelf bevestigt dat. Geen snoeiharde of absurd snelle neo-klassieke solo’s, Viljanen schrijft wel degelijk songs. Daarnaast zijn twee van de nummers niet instrumentaal, “The Last Breath Of Love” met Nightwish‘ Marco Hietala en “Kiss Of Rain” met Sonata Arctica-maatje Tony Kakko. Natuurlijk, het blijft een grotendeels instrumentale soloplaat van een gitarist, maar het is een stuk beter te verteren voor de niet-ingewijde. Qua stijl zit het dicht bij de stijl die Satriani in zijn begintijd hanteerde: een stevige basis van drums en bas, waarop ritmepartijen en solo’s zorgvuldig worden opgebouwd. Een hypercreatieve gitaarheld is Viljanen overigens niet, dus Satrinai hoeft zich geen zorgen te maken. Een toch blijft het allemaal prima te verteren. Muzikaal wijkt het tot mijn opluchting in elk geval af van zijn vaste bandje, want voor mij is Sonata Arctica niet zozeer powermetal als wel opgefokte sprookjesmetal. Qua productie had het van mij iets minder gladjes gemogen en vooral de drums hadden iets gevarieerder gemixt mogen worden. Met name het geluid van de snaredrum gaat na verloop van tijd irriteren. Niettemin is Fire-Hearted een geslaagd solo-album, met volop variatie en vooral goed opgebouwde stukken.
mij=Spinefarm / Bertus