Ik wist eigenlijk niet van hun bestaan: Nederlandse McFly-meisjes. Toch zijn ze er. Rijen dik zelfs. Ze houden van McFly en eten vooral McDonald’s. En ze bivakkeren al het hele Incubate-weekend voor 013 omdat ze natuurlijk zo dicht mogelijk bij hun helden Danny, Tom, Harry en Dougie willen staan. De sfeer is gespannen en opgewonden. Er is toch maar bijzonder weinig veranderd sinds de hysterische Beatles-taferelen in de jaren zestig.
Voordat we ons weer in de eerste concertzaal storten, doen we nog even de Muzetuin aan, waar het Orchestre Poly-Rythmo De Cotonou uit Benin voor een lui in de zon liggend publiek een aardig wereldwinkelsfeertje weet te crëeren. Afrikaanse muziek gemengd met funk en soul, ideaal als soundtrack bij een luie middag in een park op een autoloze zondag in Tilburg.
mij=Door: Blink. Foto's: Storm
Tien minuten later is het tijd om de duisternis van de Kleine Zaal van 013 binnen te lopen, op de droneklanken van een indrukwekkend strak spelende Caspian. Ze doen me een beetje denken aan ruige broertjes van Mogwai en vooral het einde van de set is prachtig, als alle bandleden een voor een hun instrumenten wegleggen om met de drummer mee te gaan meppen. En wat is die zanger lang!
Even het trapje op en we belanden in de Bat Cave van 013, waar Holy State inmiddels aan een behoorlijk ruige set is begonnen. De zanger kijkt alsof elke kreet hem enorm pijn doet, maar helaas blijft zijn zang nogal vlak. De inzet van de band is wel super. Leuk is ook de “strobe finger” waarbij de zanger met zijn wijsvinger aan de lichtman laat weten dat het tijd is voor wat stroboscooplicht. Je moet toch wat als beginnende band. Ondanks al het zweet van de band staat er trouwens opnieuw een behoorlijk suf publiek in de Bat Cave.
Na een korte tussenstop bij Stranger Son of WB, een slap aftreksel van vroege Factory-bands als A Certain Ratio, genieten we nog even van een sfeervol optreden van Pompeii in 013. De zaal kijkt nogal verveeld, maar de band heeft er echt zin in: ‘This is our 4th day in Europe but we already like it better than the US!'. Maar waar is die cello die het programmaboekje ons beloofde?
Tijd voor iets heel anders. In Paradox staat de Japanse Tujiko Noriko klaar met haar MacBook. Helaas heeft de laptop er weinig zin in en na wat heen en weer geloop met kabeltjes begint haar optreden met enige vertraging. Gelukkig blijkt het wachten meer dan de moeite waard. Terwijl Noriko strak naar het scherm blijft staren zingt ze betoverend mooi over haar samples heen. Het publiek kijkt ademloos toe. Mooi om te zien hoe de treurigste muziek ter wereld je drie kwartier lang volstrekt gelukkig kan maken. Absoluut hoogtepunt van dit festival voor ondergetekende.
Na zoveel rust is het hoog tijd voor een flinke bak herrie en we worden op onze wenken bediend door de Zweedse schreeuwpunkers van Masshysteri. Erg leuke band met twee McFly-meisjes op gitaar en bas. De bassiste bespeelt haar bas als een slaggitaar, maar dat maakt allemaal niet uit. De stampvolle Cul de Sac vindt het allemaal geweldig.
Pirate Love, een band die inmiddels in 013 is begonnen, moet het vooral hebben van het leuke verkleedpartijtje. De blonde pruik van de zanger en de wielrenbroekjes van de bandleden zijn echt te stupide voor woorden en de muziek maakt geen enkele indruk. Op naar het volgende verkleedpartijtje van… het Amerikaanse Fol Chen. De bandleden hebben allemaal exact hetzelfde setje aan en dat ziet er best aandoenlijk uit, zeker met die twee voormannen: een zwarte zanger van zo'n twee meter lang en eentje die twee koppen kleiner is. Als we binnenkomen zit de band net midden in een bijzonder geslaagde uitvoering van Sabotage van de Beastie Boys.
Intussen is het in Cul de Sac echt feest geworden met het optreden van My Awesome Mixtape. De band heeft een eigen Kyteman inclusief pet en trompet die samen met de imposant bekrulde en bebrilde zanger over het podium rondstuitert. Er is veel te weinig ruimte voor de vijf springende Italianen dus de bandleden maken regelmatig een rondje door het publiek. Ongedwongen, vrolijk en zeer aanstekelijk.
Verderop in de straat is een imposante Duitser zich op het piepkleine podium van Kafee 't Buitenbeentje aan het voorbereiden op zijn set. Hij heeft alleen een begeleidingstape en een microfoon, dus het geluid is al snel in orde. Terwijl het nieuwsgierige publiek binnendruppelt, ijsbeert de compleet opgepompte Rummelsnuff zenuwachtig over het podium. Hij zweet al voordat er een woord gezongen is. Hoewel… zingen? Rummelsnuff gromt op zijn Rammsteins vage Duitse teksten in zijn microfoon en lijkt rechtstreeks weggelopen uit een volledig mislukte auditie van de Duitse X-Factor. Zijn charmante verschijning bereikt een hoogtepunt wanneer hij een plastic varkenskop op zijn hoofd zet en later zijn hemd uitdoet. Het is hoogst vermakelijk voor mensen die van Duitse humor houden, maar muzikaal gezien uiterst dubieus. En eigenlijk zelfs een beetje sneu voor de zonderlinge man.
De avond loopt ten einde en voordat we naar afsluiter Soap&Skin gaan, lopen we nog even binnen bij Die!Die!Die! De bandnaam geeft al aan dat we niet met een al te subtiele band te maken hebben en dit blijkt helemaal te kloppen. De Nieuw Zeelanders slopen zichzelf en hun instrumenten helemaal in een fantastisch optreden. Prachtig om te zien hoe de drummer en zanger een kwartier na de set volstrekt uitgeput buiten tegen de muur van 013 hangen. Helemaal kapot. Drie keer doodgegaan zeg maar.
De officiële slotact is van Incubate is Soap&Skin. Eerder dit jaar maakte de jonge Oostenrijkse op Eurosonic en in Paradiso al diepe indruk met haar ijzingwekkende pianospel en intense zang. Ook op Incubate maakt ze indruk, al lijkt ze iets minder verward en verloren dan in januari op Eurosonic. Het lijkt er in ieder geval op dat ze zich inmiddels ietsje minder ongemakkelijk voelt op het podium. Tijdens het laatste nummer staat ze als een soort ontwrichte robot op de samples uit haar laptop mee te bewegen om na de laatste klanken snel naar de veilige coulissen te rennen.
Incubate 2009 werd gekenmerkt door een feilloze organisatie, heerlijk festivalbier en een bijzonder afwisselende line-up die naar het zich liet aanzien vooral door de “echte” muziekfans werd gewaardeerd. Het was opvallend hoeveel mensen weer met vinyl onder de arm rondliepen. Ben benieuwd of iemand nog de moeite heeft genomen om aan de rij McFly-meisjes uit te leggen wat zo'n grote zwarte schijf eigenlijk is.
