Into The Great Wide Open: Napret

Ik heb het meerdere mensen horen zeggen afgelopen weekend: “We komen er eigenlijk te weinig, op de Eilanden”. En ja, ik ben het er mee eens. De laatste keer was 22 jaar geleden en de laatste keer Vlieland was 23 jaar geleden. Maar het geruststellende is: op de Eilanden verandert niet zoveel. En zo kon ik dus meteen de weg naar Kampeerterrein Stortemelk terugvinden. Je pakt in Harlingen de boot, je loopt rechtdoor, vlak na het politiebureau naar links en het feest kan beginnen. Want een aantal snoodaards hadden het idee opgevat om, tegen de zin van de havenmeester in, een festival te organiseren op Vlieland, Into The Great Wide Open genaamd.

File Under zou File Under niet zijn als de van de gehele crew een flinke hap aanwezig was. Enkelen trotseerden op donderdagavond al een vroege najaarsstorm, de rest liet op vrijdagochtend zien dat men over zeebenen beschikte middels een roerige overtocht. De koffie waaide uit mijn kopje. De aanhoudende storm zorgde ervoor dat de organisatie al hun improvisatietalenten in kon zetten. Boten voeren niet, tenten waaiden weg, voor alles moest wat geregeld worden. Een taak waarvan men zich voorbeeldig kweet, want een onvertogen woord viel niet over de noodmaatregelen. Maar het festival ging natuurlijk niet over de storm, al gaf die wel mooi ruimte voor anekdotes.

mij=Door: Gr.R. Foto's: Storm
Hoofdmoot van het festival was muziek. Vooral muziek die de organisatie zelf erg mooi vindt. Met in het achterhoofd het idee dat daar toch een paar duizend man voor te vinden moest zijn, is het festival opgezet. Die paar duizend man waren inderdaad te vinden want met 4000 bezoekers was het festival uitverkocht. Dat aantal van 4000 is overigens een mooi aantal, want dat maakt het festival overzichtelijk en daarnaast, Vlieland kan ook niet veel meer bezoekers aan. Er moesten nu al extra boten worden ingezet. Dat de organisatie bestaat uit lieden met kinderen bleek ook uit de opzet van het festival. Er was een programma voor jong en oud, om het maar eens oubollig te zeggen. En voor die familieleden die toch minder met bandjes kijken hebben is er de zee en de kunstroute. Maar allereerst de muziek…

Het slechte weer van de donderdag zette zich door op de vrijdag. Dat hield een harde wind in en met vlagen een striemende regen. Wat overigens geen reden was om in de tent te blijven, waardoor het prettig druk was voor opener Most Unpleasant Men. Ze weerden zich kranig, tegen de wind in, maar het gebrek aan afwisseling in de nummers kon toch niet voorkomen dat veel mensen toch maar eens het terrein gingen verkennen. De hiphoppers van Kyteman konden beter de aandacht vasthouden. Die waren dan ook met wat meer en dan kom je makkelijker over het gebulder heen. Het optreden was een feestje en de grote menigte voor het podium was even vergeten dat het inmiddels gestopt was met zachtjes regenen.

Ook The Veils kregen de handen op elkaar. Finn EdwardsAndrews speelde met een verbetenheid alsof zijn leven ervan af hing en de bikkels voor het podium zagen, in een bui die nooit leek te eindigen, wellicht een van de beste optredens van The Veils hier ten lande. De weergoden vonden het ook oke, want het klaarde prompt op en Múm speelde onder een heldere maan. In een mooi opgebouwde set hoorde je dat de heren en dames zich thuis voelen op een eiland. En de opluchting dat de regenkleding even uit kan maakte dat je nog iets intenser genoot van het optreden.

Diegenen die geen zin hadden om nat te worden zaten in De Bolder. En die zagen het ruigere gedeelte van de programmering. Het echtpaar Wildbirds & Peacedrums trapte af. Hun door drums en percussie voortgedreven muziek, met intense zang is zeker het eerste half uur alleraardigst, maar kan uiteindelijk niet echt beklijven. Dat doen de heren van Diego's Umbrella wel. Deze zonen van Mano Negra weten waar Abraham de patchanka haalde en als je het nog niet warm had, dan gebeurde dat hier wel. The Riverboat Gamblers bewezen dat het nog sneller kon en gaven een puike punkrockshow weg, waarna de Legendary Shack*Shakers het af hadden moeten maken. Wellicht dat hun schuur wat gammeler is dan de Bolder, want die kregen ze niet aan het shaken. Hun ietwat obligate cowpunk had zo zijn momenten, maar hun naam en faam maakten ze niet waar. De windvlagen 's nachts bulderden harder…

Zaterdagochtend. We worden gewekt met een zonnetje. De jeugd van het gezelschap is lollies maken en raketten lanceren. De filmliefhebber gaat de korte films, geselecteerd door Peter van Hoof, bekijken. Hij komt licht verward terug want het is nogal een psychedelische ervaring. No Blues missen we helaas, maar voor Loney, Dear staan we klaar. Het zonnetje brandt heerlijk, de eerste biertjes van de dag smaken goed. De PA staat echter nog op standje tegenwind want de intieme liedjes van Loney Dear bulderen wel heel hard het terrein over. Al lijken de heren ook een standaard festivalsetje te spelen, die enigszins op de automatische piloot gaat. Maar dan is het niveau nog steeds hoog genoeg. Bij Johan weet je het eigenlijk nooit of ze nu wel of niet op de automatische piloot spelen. De set is weer ouderwets degelijk en het is dit keer niet de regen die voor kippenvel zorgt bij “Tumble And Fall”, maar een spetterende live show hebben ze nooit gehad. Wel is goed te horen dat we ze nog gaan missen als Johan's 'Laatste Ronde' daadwerkelijk is afgelopen.

De jeugd is terug van het Kinder Kunst Atelier en geniet, na hun enthousiaste verhalen over raketten die volgens hen wel honderd meter hoog vlogen, van Tom Pintens. Deze charmante Belg geeft een gloedvol optreden die ook de veelvuldig aanwezige kinderen aanspreekt en laat en passant horen dat je een Spinvis-nummer ook best aardig kan laten klinken. Françoiz BruetBreut heeft wat meer moeite om de aandacht vast te houden. Wat ze ook probeert, ze komt niet van het predicaat zuchtmeisje af en dat komt het optreden niet ten goede. Na Bruet Breut stroomt de Bolder weer vol want er moet gedanst worden. De Poppies geven een voorzetje, waarna de DJ van de Kinderdisco het afmaakt. Het is een prettige wervelwind van jong grut dat de Bolder vult.

Veel van dat jonge grut staat ook weer op de festivalweide bij Emiliana Torrini (video). Na het eten nog even “Jungle Drum” luisteren, het is te merken dat het een 3FM-hitje is, en dan naar bed. Torrini is babbelgraag als altijd en een zeer charmante verschijning. Daar lijkt ze het van te moeten hebben, want haar set komt niet helemaal van de grond. Pas bij het al eerder genoemde “Jungle Drum” gaat het dak eraf en vervolgens laat ze met het laatste nummer echt goed horen dat ze er wel wat van kan.

Dat vraag ik me bij Lykke Li dan weer af. De show is mooi, de lichtshow fantastisch, haar verschijning indrukwekkend, maar is niet in overeenstemming met de muziek. Die kabbelt voor en is eigenlijk te lief. En in tegenstelling tot Torrini heeft zij geen goede afsluiter. Lykke Li zal duidelijk wat meer keuzes moeten maken.

Ondertussen wreekt het zich dat de Bolder eigenlijk helemaal niet geschikt is voor grote groepen mensen. De ingang is veel te smal en bedient eigenlijk twee ruimtes. Bij Anne Soldaat kwamen we al met moeite het café binnen om daar het slot van een mooie combinatie van elektrische en akoestische gitaar te horen waarbij Soldaat bewijst een van Neerlands beste songschrijvers te zijn. Maar bij Fink is het helemaal dramatisch. Ik heb niemand gesproken die binnen is geweest, maar toch was er geen doorkomen aan. Ook bij DJ Derek was het geen onverdeeld genoegen om binnen te komen. Of naar buiten te gaan, want dat was in beide gevallen even ingewikkeld. Dan maar een strandwandeling gemaakt om even te genieten dan de stilte en de prachtige wolkenluchten op een eiland dat nog niet verpest is door lichtverontreiniging van de grote steden.

Ook op zondag liet Vlieland zich van haar beste kant zien. De wind was nu helemaal gaan liggen en het was een prachtige ochtend. Dat noodde een deel van het gezelschap tot yoga op het strand, een verstilde en woordloze ervaring omlijst door de geluiden van eb en vloed. Waarna het tijd was voor koffie en gebak omdat Storm Jr. alweer acht werd. Dat werd ook bij de Tekenmachine gevierd, al dachten ze daar per ongeluk dat hij twee werd. Het gezang was er niet minder spontaan om.

Op het hoofdpodium was Alele Diane inmiddels begonnen. Ook zei had haar festivalsetje uit de kast getrokken en in tegenstelling tot Loney Dear beklijfde het bij haar wel. De show was afwisselender dan die van Crossing Border vorig jaar en Amerikaanse plattelandsfolk kwam dan ook beter uit de verf. Dat gold ook voor Efterklang, die gelukkig toch nog Peter Broderick meegenomen hebben. De heren en dame hadden er zin is en hun breeduitwaaierende indiepop met trompet en elektronica viel in goede aarde op de festivalweide. Het zijn niet moeders mooisten, de heren van Efterklang, maar spelen kunnen ze.

Spelen kunnen ook de heren van The Wave Pictures en zij zijn een humoristisch lichtpuntje is een verder serieus programma. De vrolijke springerige Britpop van de heren is beslist niet pretentieus, maar met hun grappige liedjes wel erg aanstekelijk. Als zanger zijn huwelijkse staat niet wil onthullen, hij noemt zich de Blondie van de band, en een vraag waar je kun sigaretten kunt kopen, beantwoord ziet met een vol pakje sigaretten moet de Bolder even glimlachen. Niet wereldschokkend, wel bijzonder leuk, dit in tegenstelling tot de electronica van Lola Kite. We hebben het beter gehoord.
Het kunstminnende gedeelte van het gezelschap gaat ondertussen de Arttrail eens verkennen. Met een klein uurtje lopen ook behapbaar voor de kinderen wiens belangstelling vooral uitging naar het Windorgel van Jonas Vorwerk en Grabbelgedicht van Rogier Dijkman. Deze laatste was actie voor alle leeftijden. Onverwachte poëtische kwaliteiten komen naar boven. Veel mensen waar je het niet van verwacht, zaten ingespannen dichten met stenen. Het Windorgel leverde mooie klanken op, waarbij de wind elektronisch omgezet werd in geluid. Geluid was er ook bij Bruys' Slipping Silently Out Of It. Het was een waardevolle toevoeging van muziek aan de natuur

Over de waarde van Lucky Fonz III kunnen we heel lang discussiëren, maar de man dacht dat hij nog steeds bij het animatieteam van Stortemelk behoorde. Het was potsierlijk als immers, al werd een deel van het gezelschap er vrolijk van. Ik niet in ieder geval. Van Red Snapper dan weer wel. Vier heren op leeftijd die begrijpen dat je geen elektronica nodig hebt om dansmuziek te maken. Wellicht een overdaad aan saxofoon, maar het was een uitbundige afsluiter van een prachtig festival.

Want om die menigeen van de eerste alinea weer aan te halen, ik denk dat er voor volgend jaar een run op de kaartjes gaat komen. Op het festival is geen onvertogen woord gevallen, de programmering was goed en de weergoden werden juist op tijd getemd. Werkelijk niemand heeft zich die drie dagen verveeld en die Eilanders die we na afloop spraken vonden het een geslaagd festival. In tegenstelling tot het hoogseizoen was er geen trammelant op het eiland. De bewaking liep in hemdsmouwen en de aanwezige politie genoot van de optredens en hoefde geen orde te handhaven. Enige minpuntje was de ingang van De Bolder. Vooral met kleine kinderen was het een crime om binnen te komen of weer weg te gaan. Mocht dat voor een volgend jaar opgelost worden dan spreken we over het beste festival van de wereld. Of in ieder geval van Vlieland. Ik heb het vermoeden dat ik de komende jaren nog wel vaker op de Eilanden ga komen. Kan ik alvast reserveren voor volgend jaar?