Jessica Lea Mayfield

“Wil je echt niks eten? Pizza? Iets anders?” De jongen van de platenmaatschappij probeert Jessica Lea Mayfield tevergeefs aan het eten te krijgen. De broodmagere en bleke zangeres houdt het bij een kopje thee.

Enkele uren eerder betreedt ze samen met haar gitarist en drummer het zonovergoten Lima-podium van Lowlands. Opvallend is dat de leeftijd van het publiek bij haar optreden aanzienlijk hoger ligt dan het gemiddelde op Lowlands. Wellicht was het publiek afgekomen op de (onbegrijpelijke) aankondiging van ‘de vrouwelijke Nick Cave‘? Ik spreek met Mayfield over deze vreemde vergelijking, over godslastering en vooral over haar familie.

mij=Interview: Blink
The Mayfields
Mayfield komt uit een familie die jarenlang in een oude bus de Verenigde Staten doortrok om hun bluegrass-muziek te spelen. Op haar achtste begon ze al mee te spelen en op te treden. Met veel liefde kijkt ze terug naar haar jeugd en haar toch wel bijzondere familie.
“Toen ik acht jaar was begon ik met mijn ouders en broer te reizen en op te treden. Naar school ben ik nooit gegaan, ik kreeg les van mijn ouders. Dat heeft me wel nogal een rare gemaakt denk ik. Ik ben ervan overtuigd dat ik sociaal gezien een behoorlijk achterstand heb. Maar school zou mijn muzikale carrière alleen maar in de weg hebben gezeten. Als ik naar school was gegaan, had ik hier nooit gezeten.”
“Mijn broer speelt in een andere band, Cadillac Sky. Ik heb wel veel met hem opgetreden en hij is mijn allerbeste vriend en grootste inspiratie. We hebben enorm veel gemeen. We schrijven ook nummers over elkaar en met elkaar. Toch willen we allebei voorlopig ons eigen pad blijven gaan. Misschien komt er later ooit nog een keer een band The Mayfields of iets dergelijks.”


Leed
Het optreden op Lowlands verloopt prima en wordt goed ontvangen, al zou een wat zonniger repertoire gepaster zijn geweest. De nummers van Mayfield zijn allesbehalve zonnig. Ze is nog maar twintig jaar en zingt alsof ze inmiddels een heel leven vol verbroken relaties, liefdesverdriet en ander leed achter zich heeft.
“Mijn nummers zijn heel persoonlijk. Eerst was ik bang om ze voor andere mensen te zingen omdat ze zo enorm persoonlijk zijn. Nu kan ik er iets makkelijker afstand van nemen. Iedere avond moet ik weer al die verhalen over mislukte relaties zingen, soms word ik daar nog chagrijniger van maar meestal geeft het me wel een goed gevoel. Zolang ik leef zal ik verhalen kunnen vertellen, al heb ik nu al meer dan een jaar geen relatie gehad, dus ook geen verbroken relatie.”

“Vrolijke nummers hoef je van mij niet te verwachten. Ik kan echt alleen maar over droevige dingen schrijven. De muziek waarmee ik opgroeide, bluegrass, is ook hele treurige muziek. Er gaat altijd iemand dood of iets dergelijks. Ook al klinkt het van een afstandje vrolijk, de teksten zitten altijd vol ellende. Mijn favoriete droevige nummers zijn die van Hank Williams. En Elliott Smith. Echt hartverscheurend zijn de nummers van mijn broer, omdat ik weet waar ze over gaan.”
Godslastering
De titel van het laatste album van Jessica Lea Mayfield is With Blasphemy So Heartfelt. Is godslastering een centraal thema op het album?
“Nee, eigenlijk op maar één nummer (“Bible Days”), omdat het gaat over een gelovig ex-vriendje. Ik zou veel meer over godsdienst kunnen schrijven, maar ik wil niet een soort anti-christ worden. Mensen proberen nu al zo snel hun geloof aan je op te dringen. Er werd eens een interview met me beëindigd met de woorden ‘I hope you find Jesus!'”


Nieuw album?
Je album is al ruim een jaar uit, al plannen voor een nieuwe? “Ja, ik heb al een aantal nummers geschreven en ga over twee maanden de studio in. Opnieuw met Dan Auerbach van The Black Keys. Grote verschillen zullen er niet zijn, ik blijf een naïeve en persoonlijke songwriter.”