De titel dekt de lading natuurlijk volledig, maar is meteen ook een erg afstandelijke, klinische benadering van het materiaal. En tijdens de eerste luisterbeurten bekroop me ook dat gevoel: het is muziek, het begint, het duurt ongeveer drie kwartier, en het is weer weg. Bijna had ik de cd afgeschreven als emotieloos en afstandelijk, een beetje zoals de titel van het werk, maar iets in me besloot de muziek nog een kans te geven. Ditmaal benaderde ik de cd met meer rust en met een koptelefoon en zie daar, de verdorde knop opende zich, en een prachtige bloem kwam tevoorschijn. Jolly, want daar hebben we het over, is een alternatieve rockband uit New York City, en dit is hun eerste volwassen cd (een demo met drie nummers verscheen in 2008). De band speelt avontuurlijke rock en weet daarin perfect de balans tussen gevoel en techniek te vinden. Hierdoor klinken de negen nummers opzwepend en ontroerend tegelijk. Het muzikale vakmanschap is duidelijk hoorbaar maar haalt nergens een écht verbazingwekkend niveau, dus daar moeten de heren het niet van hebben als ze in een jaarlijstje terecht willen komen. Maar de productie is prachtig: de cd klinkt helder en warm tegelijk, en de muziek is op een uiterst subtiele manier voorzien van vreemde achtergrondgeluiden en effecten, die altijd iets aan het materiaal toevoegen zonder de aandacht ervan af te leiden. Dit geeft de muziek een bijna visuele zeggingskracht. Volgens het promo-verhaal van de platenmaatschappij komt dat niet in de laatste plaats door het toevoegen van zogenaamde ‘Binaural Tones’ aan de muziek, want die zijn ‘scientiffically proven to enrich feelings of happiness’. Lezers die hier meer over willen weten kunnen de omstreden binaurale theorette hier nalezen. Jolly bevindt zich hierbij in, eh, bijzonder gezelschap, want niemand minder dan onze eigen Ad Visser heeft zich ook met deze technieken beziggehouden. En kijk eens hoe die carriere is verlopen!
mij=ProgRock / Bertus