Een band die voor de naam van hun derde album de eerste letters van de bandnaam gebruikt en het cijfer 3 toevoegt heeft humor: MP3 dus. Dit derde album van de Amerikaanse band kwam uit in 2004 en nu is er een album met opnieuw een prima titel: Leaving Wonderland … in a fit of rage. Wonderland is een keten van pretparken in Amerika en Canada en maakt blijkbaar het slechtste los in deze band. Hun eerste album verscheen in 1997, dus ze zijn al een tijdje bezig. Er werd zelfs een hitje gescoord (“Sex and Candy”) maar sindsdien is de band toch wat blijven kwakkelen. Dat zou met dit nieuwe album moeten veranderen, maar ik vraag me af of dat zal gaan gebeuren. De stem van zanger/gitarist John Wozniak hangt ergens tussen Adam Duritz en Billy Corgan in en de nummers zijn stuk voor stuk sterke composities. Er is voldoende afwisseling, de teksten zijn goed, er wordt stevig gerockt, maar ook worden gevoelige snaren geraakt. Op papier en eerste gehoor is er helemaal niks mis met dit album. Toch zal ik de plaat waarschijnlijk nooit meer draaien. Waarom? Omdat er eigenlijk niks langskomt op het album dat ook maar enigszins spannend of verrassend is. Er hangt een soort Counting Crows-achtige saaiheid over de muziek van Marcy Playground. Maar de titel blijft leuk.
mij=Red Eye / Bertus
Holy S%^T Marcy Playground! Die naam heb ik een tijdje niet gehoord zeg! Tijd om die oude self-titled debutplaat maar eens uit de kast te graven o0