Sinds Megadeth‘s comeback-plaat The System Has Failed uit 2004 is de carrière van Dave Mustaine en consorten weer op het juiste spoor beland. Eind jaren 90 leek de band op sterven na dood na een aantal ronduit zwakke releases, vervolgens kwam die comeback-plaat en werd hun positie in de metalen eredivisie in 2007 nog eens extra versterkt met het al even sterke United Abominations. Nu zijn ze bij hun twaalfde studio-album aangekomen, en verdomd als het niet waar is, het is er weer eentje om in te lijsten. Sterker nog, dit is de meest thrashy en agressieve plaat die Megadeth sinds 1990 heeft gemaakt. De plaat opent met de knallende instrumental “Dialectic Chaos” waarin nieuwe gitarist Chris Broderick (onder meer ex-Nevermore) even laat horen wat hij allemaal kan. Nondeju zeg, de notenbalken, sweeps en taps vliegen je werkelijk om de oren in de ene na de andere gruwelijk snelle solo. Na deze knalopening komt de eerste officiële song “This Day We Fight” en de toon is gezet. Wat opvalt is dat de tempo’s structureel behoorlijk hoog liggen, alleen de iets te kleffe excuus-ballad “The Hardest Part Of Letting Go” is mij wat te soft. Megadeth staat en valt bij de inspiratie van opperhoofd Dave Mustaine en hij had waarschijnlijk weer aardig wat op zijn lever, getuige “Bite The Hand”, “44 Minutes” en de titelsong “Endgame”, waarin hij weer van leer trekt tegen corrupte politici en de misstanden in de Amerikaanse samenleving. Allemaal stuk voor stuk klasse-songs. Liefhebbers van metal op het hoogste niveau hebben hiermee weer een potentiële jaarlijst-kandidaat te pakken en Dave Mustaine kan weer een paar jaar vooruit met deze topmetal-schijf.
mij=Roadrunner / CNR