Aan alles komt een eind, dus bij mij ook aan het mogen boeken van bandjes. En ik moet zeggen: ik heb er veel goede herinneringen aan. Soms blijkt een artiest, een specifiek bandlid of band niet zo sympathiek te zijn, maar meestal viel dit reuze mee. Ook de jongens van Moss waren een keer mijn gast: het waren schatjes. Brave jongens die kwamen om hun ding te doen: en dat deden ze met verve. Destijds, begin 2007, met hun debuutalbum The Long Way Back net op zak, wisten ze hun gitaarpop strak neer te zetten. Toch kon ik me voorstellen dat met name liefhebbers van meer avontuurlijke muziek het wat gewoontjes vond. Ik vond de muziek echter prima bij ze passen. Ik verwachtte dat een opvolger in het verlengde zou liggen van hun debuut en met het wegvallen van Johan Excelsior al een goede opvolger in huis zou hebben. Het tweede album Never Be Scared / Don’t Be A Hero is echter geen The Long Way Back II. Nee, de muziek van Moss is veel avontuurlijker geworden en de band komt veel zelfverzekerder over. De zang van Marien Dorleijn is sterk naar voren gezet met een lichte galm erop en hij laat horen dat hij kan zingen. Ik moet aan Fleet Foxes denken of aan The Shins. Ook heeft het ritme een sterkere plaats gekregen, er lijkt zelfs gedanst te mogen worden. En de keyboards worden niet als vulling gebruikt, maar hebben een duidelijke muzikale rol. Excelsior lijkt dit jaar goud in handen te hebben. Na De Staat, Anne Soldaat en Awkward I komt ook Moss met een schitterende plaat.
mij=Excelsior / V2