Wat doe je als je band besloten heeft om even te stoppen met touren en je komt erachter dat je eigenlijk niet de rust, of de financiële mogelijkheden hebt om rustig op je gat te gaan zitten? Dan ga je weer de studio in en neem je je eigen nummers op. Vooral ook omdat je je songschrijverssteentje bijdraagt aan Flogging Molly, want over die band hebben we het, maar dat de rest van de bandleden zo af en toe hun wenkbrauwen fronsten bij de nummers die je aandroeg. Wel goed, maar niet iets voor de band. Dat is ook niet zo verwonderlijk. De eerste soloplaat van Flogging Molly’s bassist Nathen Maxwell is namelijk een reggaeplaat. Say what? Inderdaad, een reggaeplaat. Heel wat anders dan de punkfolk van Flogging Molly. Opgenomen in de zijn eigen studio, met zijn vader op drums en met assistentie van Flogging Molly’s accordeonist Matt Hensley en producer Ted Hutt. Het levert een alleraardigst plaatje op, met slechts een makke: Maxwell ontbeert het echte reggaebloed. Het kwaakt als een eend, het loopt als een eend, maar toch is het ergens echt geen eend. Daarvoor zitten er teveel indie-invloeden in de muziek. Wat de White Rabbit evengoed genietbaar maakt, maar echte reggae is het dus niet. Misschien moet Nathen een volgende keer eens wat meer naar The Police luisteren in plaats van naar Bob Marley. Die wisten wel hoe je als niet reggaeband met een reggaeritme weg kon komen. Desalniettemin een plusje voor het initiatief. En Flogging Molly mag er best eens zo’n Maxwellnummertje extra tussendoor gooien…
mij=Side One Dummy / Suburban