Voor bakken serieuzigheid in hun teksten ben je ook na twee lp’s bij Pissed Jeans nog steeds compleet aan het verkeerde adres. Het is wel iets veranderd/verbeterd op King Of Jeans, want vooral muzikaal gezien zijn de vier rap doorgegroeid. De basis blijft gelukkig tegendraadse smerige rock, maar die is net wat meer behapbaar geworden. Ik gok dat producer Alex Newport (o.a. At The Drive-In en Sepultura) hierbij vast ook een flinke vinger in de pap gehad heeft. De mix van smoezelige hardrock, grunge en noise klinkt nu in ieder geval meer gefocust. Zonder daarbij de bite verloren te hebben. Als Matt Korvette zijn muil opentrekt klinkt ‘ie als een kruising tussen Henry Rollins (de verbetenheid), Kurt Corbain (de pijn) en Mark Arm (de rock). Het had zo hun bastaardzoon kunnen zijn. Ook het vuige gitaarwerk van Bradley Fry veroorzaakt een boel hoofdbrekens. Botte smerige scheermessen die hard op je huid gedrukt worden, voelen daarbij vergeleken als een lammetje zo zacht. Dan hoop je dat naast die twee de bassist (Huth) en drummer (McGuinness) misschien wat liever klinken, maar dat gebeurt dus mooi niet. De bas van Huth is zompig smerig en McGuinnes attaqueert zijn potten en pannen alsof ze door de consumentenbond getest worden op duurzaamheid. Zo kom je als vanzelf uit bij een geluid dat klinkt als The Jesus Lizard met een Black Flag-sausje. Krachtige en kordaat, maar oh zo smerig lekker. Of lekker smerig zo je wilt.
mij=Sub Pop / Konkurrent