Albums waarop een band laat horen qua genre vlees noch vis zijn vind ik vaak de boeiendste releases. Alleen al omdat je er niet je tanden op stuk hoeft te bijten onder welk vakje de band wenst te schuiven. Neem nou bijvoorbeeld Sights & Sounds. Je kunt er wel een doctoraalscriptie aan wijden wat het nu wel of niet is wat deze Canadezen laten horen op hun debuut-cd Monolith. Het is onmogelijk deze cd zo maar even in hetzelfde vakje te gooien als waarin Comeback Kid, de andere band van frontman Andrew Neufeld, te gooien. Want de band trekt na een overdonderende start met geluidstsunami “Sorrows” veelvuldig het post-rock, post-metal, post-hardcore, prog-rock en ook het popdomein binnen zonder dat er een overduidelijke basis als vertrekpunt is. Hun combinatie van melodie en power zal op zeker verwarring scheppen bij de gemiddelde luisteraar. Mij zuigt het als een magneet, maar ik ben dan ook een liefhebber van al die bovenstaande genres. Wat de aantrekkingskracht van Sights & Sounds nog verder versterkt is de overweldigende productie van Devin Townsend. Hij geeft Monolith een gouden combinatie van gedrevenheid, drive en kracht. In Sights & Sounds klinkt Andrew Neufeld bovendien veel beter op zijn plek dan wanneer hij de longen uit zijn lijf schreeuwt bij Comeback Kid. Hij blijkt een krachtige zangstem te hebben die goed uit de verf komt in de uitgesponnen, maar gelukkig niet tergend lang durende tracks. Wie een band als dredg, Tool, maar ook de oude Jimmy Eat World kan waarderen, moet hier maar snel eens naar gaan luisteren.
mij=Redfield / Sonic