Puike bandnaam, Sun Gods in Exile, hele puike naam. Hebben ze vast even over nagedacht, maar het was de tijd waard. Vroeger heetten ze Burnt Orange. Ook niet verkeerd, maar toch minder. Sun Gods in Exile is een kwartet uit Portland, Maine en maakt, wellicht had u dat al een beetje kunnen vermoeden, stoner. Althans, dat roepen ze. In ieder geval hebben ze bij het bedenken van die naam wel heel veel naar stoner-cd’s geluisterd. En gedacht: “Dat kunnen wij ook!” En verdomd als het niet waar is, maar je hoort dat op Black Light, White Lines, de debuut-cd van deze heren. Want alles klopt. Gortdroge productie, rauwe vervormde zang, rauwe gitaren, ze hebben de juiste effecten, veel solo’s en veel laag. Pak het checklijstje er maar bij, alles klopt. Alleen zijn er wat kleine minpuntjes. De heren kunnen namelijk best wel een moppie stoner spelen, ze kunnen alleen geen nummers schrijven. En over alle nummers worden dezelfde stonereffecten gelegd, waardoor het lijkt alsof je constant naar het zelfde nummer luistert. En aangezien zanger Adam Hitchcock ook geen bijzondere stem heeft en de heren een AOR verleden lijken te hebben, aan de nummers te horen, lijkt het wel alsof je naar een Alice Cooper-plaat luistert, in zijn allerslechtste periode, die door een stonereffectenbak gehaald is. Het heeft even iets hilarisch, maar na vijf nummers wordt het al gauw treurig. Heel erg treurig. Gelukkig komt er binnenkort de nieuwe Masters of Reality. Ook al zo’n goede bandnaam…
mij=Small Stone / Bertus